Het is ruim drie jaar geleden dat Disillusion sterk terugkwam met het album ‘The Liberation’, voor vele fans ook een bevrijding van de lange pauze die de Duitse band eerder inlaste. In 2004 haalden we superlatieven boven voor hun roetsjbaan van progressieve death metal op ‘Back To Times Of Splendor’, terwijl de opvolger ‘Gloria’ uit een heel ander vaatje tapte dat ons minder beviel. Een eenmalige topprestatie dan maar? Want toen werd het stil rond de band van mastermind Andy Schmidt.

Het leuke met inventieve geesten is dat ze nooit voorspelbaar zijn. Jaren later bleek er toch nog interesse te zijn voor dit collectief en werd een single uitgebracht, gevolgd door ‘The Liberation’ en dat klonk veelbelovend. Sindsdien timmert Disillusion terug aan de weg en het volgende werkstuk ‘Ayam’ is zeker niet te versmaden voor avant-garde liefhebbers in het hardere genre, want het gaat letterlijk alle kanten op. ‘Ayam’ is een woord uit het Sanskriet wat enige spiritueel bewustzijn verraadt, maar deze gasten zijn goed bezig met behoorlijk technische overdrive. Dat maakt ‘Ayam’ tot een album dat je moet laten inzinken, waar je geduld voor moet oefenen, maar telkens weer andere invalshoeken ontdekt. Een ware kluif dus, met lak aan restricties als kortere songs of toegevingen.

Net zoals ik het bij het eerste album al opgaf om elke track minutieus te bespreken, zou dat ook hier geen zin hebben. Dit moet je gewoon ondergaan, met geselen en zalven inbegrepen. Luister maar naar de openingstrack ‘Am Abgrund’ van elf minuten: dat gaat alle kanten uit maar toch is er een zekere harmonie. ‘Abide The Storm’ is nog zo’n uitdaging. Anderzijds zijn er momenten van bezinning om alles broodnodig in evenwicht te houden. Dan denken we aan het kalme ‘Driftwood’, ‘Longhope’ en ‘Nine Days’. Die songs bevatten echt wel momenten van fragiele schoonheid. Daarmee biedt Disillusion meer dan een uur veeleisende muziek die na enig puzzelen wel open bloeit en dat zijn gewoonlijk de albums waar je het meeste plezier aan beleeft.