Dio: De nieuwe ‘Angry Machines’, ‘Magica’, ‘Killing The Dragon’ en ‘Master Of The Moon’ re-releases.
“De oorspronkelijke studio albums werden allemaal geremasterd en klinken daarom extra fris en fruitig. De albums worden ook op vinyl heruitgebracht, maar dan zonder de extra tracks. “
Ronnie James Dio (10 juli 1942 – 16 mei 2010) zal voor mij altijd de geweldenaar zijn die zowel Rainbow als Black Sabbath naar een hoger plan tilde. Met beide grootheden leverde de grote kleine man klassieker na klassieker af. Denk aan Rainbow’s ‘Rising’ of Black Sabbath’s ‘Mob Rules’. Geweldige platen die vandaag de dag nog steeds actueel klinken. Ook live wist Ronnie zijn mannetje te staan. ‘On Stage’ (Rainbow) en ‘Live Evil’ (Sabbath) horen in elke rockcollectie in de kast te staan. Tijdloos.
Door: Erik Boter Ι 05 maart 2020
Solo lukte het aanvankelijk ook goed. Ik volgde Dio de eerste paar platen nog trouw, maar daarna raakten wij elkaar toch een beetje kwijt. Ik raakte ook de tel kwijt van het aantal wisselingen in de bezetting, en het begon allemaal een beetje te lijken op Ronnie James Dio & The Uitzendkrachten. Jammer, want hoewel de groep zijn achternaam droeg, was de eerste bezetting met gitarist Vivian Campbell, bassist Jimmy Bain en drummer Vinny Appice wel degelijk een band, zoals Iron Maiden dat bijvoorbeeld was. Althans, zo kwam het over. Of moest het overkomen. Haast legendarische optredens deed Dio in Nederland. Vredenburg in Utrecht (1983) en Pinkpop in Geleen (1984) werden vastgelegd en worden (terecht) nog veel bekeken op YouTube.
De carrière van Dio (de band) werd twee keer doorkruist door een terugkeer van de zanger naar Black Sabbath. De eerste keer was in 1992. Sabbath maakte toen met Dio aan de microfoon het ‘Dehumanizer’ album, en in 2006 herhaalde deze zet zich, al noemde de groep zich toen onder druk van The Osbournes Heaven & Hell. Onder die noemer werd in 2008 ‘The Devil You Know’ uitgebracht. Precies tussen deze twee terugkeren naar Iommi & Co maakte Dio (de band dus) vier albums voor Sanctuary Records: Angry Machines (1996), Magica (2000), Killing The Dragon (2002) en Master Of The Moon (2004). Deze vier albums zijn (ter ere van Ronnie’s tiende sterfdag) nu door BMG opnieuw uitgebracht in prachtige mediabooks, voorzien van additioneel artwork en een extra (live-) CD. De oorspronkelijke studio albums werden allemaal geremasterd en klinken daarom extra fris en fruitig. De albums worden ook op vinyl heruitgebracht, maar dan zonder de extra tracks.
ANGRY MACHINES
‘Angry Machines’ (1996) staat niet bekend als Dio’s beste werk. Sterker nog, in veel ‘Best of Dio’ lijstjes bungelt de plaat stevig onderaan. Een pluspunt is het drumwerk van Vinny Appice. Dit album is het laatste Dio album waarop hij is te horen met zijn specifieke houthakkers stijl. Gitarist Tracy G. is op dit album te horen, op bas Jeff Pilson. Als geheel wist dit viertal het hoge niveau van eerdere (en latere!) albums niet te halen. Toch vind ik nummers als ‘Double Monday’ prima te behappen, zeker in de live versie die op CD2 staat (overigens gevolgd door ‘Stand up and Shout’ dat niet staat vermeld). Op het tweede schijfje staan in totaal dertien nummers opgenomen tijdens de ‘Angry Machines Tour’ 1997. Verder informatie ontbreekt zodat de luisteraar niet weet waar de nummers werden opgenomen of wie er te horen zijn. Dat is voor zo’n mooie (reeks) rerelease(s) wel een klein minpuntje. Het geluid van deze opnames is echter erg goed te noemen.
MAGICA
Wie vaker reviews van mijn hand leest, weet dat ik een zwak heb voor conceptalbums. Welnu, ‘Magica’ (2000) is het eerste en enige conceptalbum dat Dio ooit maakte. Inmiddels waren in 2000 Craig Goldy (gitaar) en Jimmy Bain (bas) teruggekeerd die niet alleen goed kunnen spelen maar ook uitstekende songwriters zijn. Op drums schoof Simon Wright aan, die hiervoor zes jaar lang bij AC/DC op de kruk zat. Van die kruk zou Simon overigens niet meer afkomen, hij bleef tot het einde zijn band en broodheer trouw. Van de vier remasters maakt ‘Magica’ het meeste indruk op mij. De nummers zijn af en zitten goed in elkaar. Door het concept komen bepaalde thema’s terug in de muziek en hebben de nummers enorm veel sfeer en gevoel. Het sinistere sfeertje doet me denken aan Alice Cooper’s ‘Brutal Planet’ album welke overigens in hetzelfde jaar uit kwam. Hoewel Goldy geen Vivian Campbell is, is zijn gitaarwerk dik in orde. Het verhaal gaat over een onderwereld die gered moet worden door twee helden, Eriel en Challis geheten. Hoe het afloopt mag iedereen voor zichzelf gaan beluisteren. Van ‘Magica’ had ook een tweede en derde deel moeten verschijnen. Voor deel twee werd zelfs een track opgenomen na de laatste toer die Dio met Heaven & Hell deed. Hij was toen al ziek. ‘Electra’ staat als bonustrack op de tweede CD. Een machtig meeslepend nummer. Is het te horen dat hij ziek was? Wist hij dat dit nummer zijn zwanenzang zou worden? Wie zal het zeggen… Op de tweede CD staat verder een live opname van de ‘Magica’ tour waarbij de gehele plaat integraal werd uitgevoerd. Ook hier verder geen datum, plaats of bezetting maar als mijn informatie klopt is Chuck Garric (die later opdook bij Alice Cooper) als bassist te horen. En wil je het verhaal van het concept als luisterboek horen: in 18 minuten vertelt Ronnie James je zelf waar ‘Magica’ over handelt.
KILLING THE DRAGON
‘Killing the Dragon’ (2002) volgde twee jaar later en was weer een echt hardrock album. Geen concept, maar losse nummers met zeer typische Dio onderwerpen: draken (‘Killing The Dragon’), duisternis (‘Better In The Dark’), kinderen (‘Throw Away Children’) en muziek (‘Rock ‘n Roll’, welke ik overigens een draak van een nummer vind). Craig Goldy was alweer verdwenen (hoewel hij wel meewerkte aan het schrijven van het materiaal); op gitaar op dit album horen we de latere Whitesnake en The Dead Daisies snarenplukker Doug Aldrich. Weer terug op het oude honk was bassist/songschrijver Jimmy Bain. En dat bleek handig, want Doug kreeg erg weinig ruimte om materiaal aan te leveren (hij schreef slechts aan twee tracks mee). ‘Push’ werd een hitje (mede dankzij de videoclip waarin de heren van Tenacious D. een rol spelen). ‘Throw away Children’ startte als opvolger van het Hear ‘n Aid nummer ‘Stars’ maar werd uiteindelijk als gewoon Dio nummer op de CD gezet. Een prachtig meeslepend lied met een kippenvelsolo van Aldrich. De bonusdisc bevat live opnames van de (jazeker!) ‘Killing the Dragon Tour 2002-2003’ al zijn dat op deze special edition slechts zes nummers. De band klinkt op deze opnames wat uitgeblust en ongeïnspireerd, zeker in vergelijking met de andere bonusschijfjes.
MASTER OF THE MOON
Nog één keer keerde Craig Goldy terug bij Dio. Dat was voor het album ‘Master Of The Moon’ die in 2004 verscheen. Jimmy Bain was weer verdwenen. Hij zou twee jaar later opduiken in Three legged Dogg en na het overlijden van Dio in Last In Line (met verder Vivian Campbell en Vinny Appice). De basgitaar op dit album wordt gehanteerd door Jeff Pilson. Het nummer ‘Death by Love’ werd medegeschreven door Chuck Garric, die op de ‘Magica’ tour te zien en te horen was op bas. Alsof Ronnie wist dat dit de zwanenzang van zijn band zou worden, werd nog één keer alles uit de kast getrokken om een album te maken dat te vergelijken zou zijn met, laten we zeggen, de eerste drie Dio LP’s. Met ‘One More For The Road’, de opener, leek dat te lukken. Een heerlijke ouderwets up tempo Dio track. De titeltrack en het eerder genoemde ‘Death By Love’ zijn echter weer wat mindere nummers, net als het AC/DC achtige ‘The End Of The World’. De tijd kreeg ook vat op de stem van de man. De afsluiter ‘In Dreams’ is dan wel weer een hele lekkere slow blues met een lekker mee jengelend keyboard van Scott Warren (nu Dio Disciples) die overigens op alle vier remasters als ‘ondersteuner’ te horen is. De extra CD bij ‘Master Of The Moon’ bevat (een gedeelte van) een optreden van de tournee van 2004-2005. Met maar vijf nummers een wat karige extra deze keer, hoewel het geluid weer tiptop in orde is. Het artwork maakt echter ook veel goed, dat is met afstand het mooiste van de vier mediabooks.
Voor de Dio fanatici zijn deze vier re-releases verplichte aanschaf. De vier mediabooks zien er schitterend uit, klinken geweldig en hebben alle vier geweldige bonustracks. Ook voor de rockers die (net als ikzelf) het latere werk van de band niet heel goed kennen, zijn deze vier albums absoluut een luisterbeurt waard. Wat mij betreft is de winnaar van deze vier het ‘Magica’ album dat naar mijn smaak muzikaal het beste is gelukt en bovendien het meest bijzondere bonusmateriaal kent. Ik kan alleen maar hopen dat (weduwe) Wendy Dio de komende jaren nog meer moois op de markt zal brengen. Er moet immers nog veel meer op de plank liggen. En zeg nou zelf, zo’n gave re-release in de kast is toch veel leuker dan een hologram op het podium.
