Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Die Kreatur – Panoptikum
Napalm Records
Release datum: 22 mei 2020
“Het is niet nieuw wat Die Kreatur ons brengt, maar het is wel allemaal feilloos gecomponeerd en uitgevoerd. Bovendien is de aanstekelijkheid groot en consumeerbaar voor een groot publiek. Fans van Eisbrecher en Rammstein hebben geen enkele reden om dit niet eens aan een luisterbeurt te onderwerpen.”
7.5/10
Vera Matthijssens I 20 mei 2020

Een nieuw schepsel is geschapen! Die Kreatur! Het krijgt vorm door een samenwerking van OOMPH! zanger Dero Goi en Lord Of The Lost bezieler Chris Harms. Gegoten in traditionele gotische stijl met een knipoog naar Neue Deutsche Härte heeft dit geresulteerd in het debuutalbum ‘Panoptikum’. De bekendheid van de artiesten in ogenschouw genomen, zeker in Duitsland, zal dit zijn weg wel vinden naar een publiek.

We laten alle Frankenstein vergelijkingen achterwege bij de creatie van dit nieuwe conglomeraat, maar de morbide aanpak straalt van dit album ‘Panoptikum’ af. Dat hoort nu eenmaal bij de gotische scène en het zou dom zijn als Napalm Records ook geen bands voor dit publiek tekent. Laten we beginnen met de twee singles (tot nu toe) die ook het album openen. Stampend rockend met riffs en een frivool keyboardmelodietje toont ‘Die Kreatur’ zijn aanstekelijke inborst. De Duitstalige zang is donker met een ruwere repliek, het refrein is zachter van textuur. Een flirt met de Neue Deutsche Härte stijl, maar natuurlijk is ook Rammstein niet ver weg. ‘Kälter Als Der Tod’ is lijzig en verhalend gezongen en gladjes, maar weer een oorwurm. ‘Durch Die Nacht’ durf ik een (goede) popsong noemen. En dan is er in deze stijl natuurlijk het dansbare element. Ja hoor, discobeats in ‘Unzertrennlich’ en het militair strakke, decadente ‘Zwei 100%’. Ook ballades ontbreken niet en die zijn mierzoet. Het macabere ‘Schlafes Braut’ met walsritme is het eerste. ‘Glück Auf!’ volgt later. ‘Untergang’ hakt wild om zich heen, terwijl in ‘Was Mir Am Wichtigsten Ist’ percussie op de voorgrond treedt. ‘MenschMachine’ is logischerwijze machinaal, morbide en gevoelloos.

Keyboards speelt – naast de harde riffs – een grote rol op dit album en in ‘Gott Verdammt’ komen mooie orgelpassages, zeker op het laatste met een sereen koor. De riffs doen me trouwens aan ZZ Top denken (‘La Grange’). Er is nog een bonustrack en twee remixen en laat ik het houden op dat die dansbaar zijn. Het is niet nieuw wat Die Kreatur ons brengt, maar het is wel allemaal feilloos gecomponeerd en uitgevoerd. Bovendien is de aanstekelijkheid groot en consumeerbaar voor een groot publiek. Fans van Eisbrecher en Rammstein hebben geen enkele reden om dit niet eens aan een luisterbeurt te onderwerpen. Voor de echte heavy metal fan liggen de kaarten mogelijk anders.