Het derde album van de Nederlandse death metal band Dictated is uit. En er is best één en ander veranderd, sinds het vorige album ‘The Deceived’, uit 2014. Het belangrijkste is dat als je nu naar de band gaat, de vrouwelijke gitaartandem is veranderd in een vrouwelijke gitaar-bascombinatie. Sonja is nog altijd gitariste, maar Jessica heeft haar ervaring als bassiste in Bleeding Gods gebruikt om over te stappen en bassist Koen is nu gitarist, naast Sonja. Een ander punt uit de administratie dat het vermelden waard is, is het feit dat hun vorige album nog door Metal Blade uit is gegeven, maar dat de band nu alles zelf heeft gedaan. En niet zelden resulteert dat in een goed bedoelde poging van amateurs om te roeien met de riemen die je hebt, maar bij Dictated houdt dat in dat alle individuele leden hun professionele ervaring meenemen en werkelijk een dijk van een plaat, met schitterend artwork en een ijzersterk concept hebben neergezet, waarmee hun voorganger volledig de vergetelheid in wordt geslingerd.

Angst, wie is er niet groot mee geworden. De meeste overwinnen hun irrationele angsten tijdig, maar bepaalde angsten blijven soms bij je. Dat geeft niet, tenzij het je leven gaat bepalen. Dat resulteert in een plaat met elf nummers die alle facetten van die angsten verkend. En dat doen ze echt heel sterk. Als voetnoot moet ik er overigens bij vermelden dat (inmiddels) gitarist Koen in het verleden bij de band Anxiety speelde en zo ook zijn eigen cirkel weer rond heeft. Angst is een complex fenomeen. De meeste angsten zijn verklaarbaar en als je geen enkele angst kent, ben je op jouw beurt ook weer voer voor psychologen. De ene angst is een hele existentiële, waar andere angsten volkomen willekeurig lijken. Zo heb ik nooit iets begrepen van coulrofobie (angst voor clowns, of gemaskerde personen, hier niet behandeld), maar het rare is, degenen die er onder gebukt gaan vaak ook niet. En angst roept een breed scala aan emoties op.

En daar wilde ik naar toe, met het album ‘Phobos’ lijkt Dictated dat hele spectrum te willen beslaan. De krankzinnigheid, de woede, de terughoudendheid, maar zelfs berusting en overgave worden allemaal vertolkt in de muziek op dit album. En wie kun je dan beter als gastzanger invliegen dan Benighted frontman Julien Truchan? De band laat horen een puristische death metal band te zijn, met een brede blik, waardoor er hele lichte deathcore invloeden doorsijpelen. De melodieën zijn niet zelden super vet en een prettige voorspelbaarheid en het onverwachte wisselen elkaar hier en daar mooi af. Zoals dat ook bij reacties op angst het geval is. En dat geldt ook voor comfort en ongemak. En laat ook niet onvermeld dat een geweldige drummer hier laat horen dat een ijzersterke riff pas echt tot leven komt met de juiste basis. Het geluid op de schijf verraadt geen moment dat de band zelf is gaan shoppen, het artwork is piekfijn in orde en in de interviewsectie vertellen Jessica en Sonja precies welke stappen ze doorlopen hebben. Als dit is wat Dictated op eigen gelegenheid kan, dan heb je inderdaad niemand meer nodig die je de weg wijst. Voorzichtig beweer ik dat dit tot nu toe tot de beste death metal releases uit Nederland van dit jaar behoort.