Al sinds 1989 brengt het Duitse Desaster met de nodige regelmaat een nieuw album uit. Hoewel ze nooit echt doorgebroken zijn tot de top van de Teutoonse thrashbands, bleven ze steevast kwaliteit afleveren. Deze keer moesten fans vijf jaar geduld uitoefenen maar nu is Desaster eindelijk terug met hun negende studioalum: ‘Churches Without Saints’. Gekke dingen zijn niet te horen. Wat je wel krijgt is dat vertrouwde geluid van thrash met een dosis black en deathmetal. Zoals vanouds krijgt de kerk er stevig van langs en het titelnummer ‘Churches Without Saints’ is een stevige sneer naar de hypocrisie aldaar die ons al tweeduizend jaar doet geloven dat we onze ziel moeten redden vooraleer te sterven. Lekker neen dus en het zes minuten durende titelnummer is direct een van de sterkste momenten op het album waar de dreiging letterlijk vanaf druipt. Om onmiddellijk gevolgd te worden door het opzwepende ‘Hellputa’. Nieuw aan boord is drummer Hont. Hij knalt er zo onverbiddelijk op los dat het lijkt alsof hij al van in het begin een Desaster lid is. Liefhebbers van stevige thrash met een rauw kantje wacht de tijd van hun leven.