Def Leppard, de naam heeft natuurlijk weinig introductie nodig. De band die in de jaren 80 geweldige albums afleverde.’Pyromania’ en ‘Hysteria’ waren en zijn enorme kaskrakers en goed voor tientallen miljoenen verkochte exemplaren. Ook het in 1992 na de dood van oerlid Steve Clark verschenen ‘Adrenalize’ deed het nog erg goed alhoewel de grunge beweging toen de muziekwereld al behoorlijk had veranderd. Alleen van deze drie albums werden er in totaal al meer dan 43 miljoen verkocht. In totaal tikt de teller ruim 100 miljoen aan. Het laatste studio album van de band verscheen in 2015 en zeven jaar en verschillende live en verzamelalbums verder is er dan nu het nieuwe studio album ‘Diamond Star Halos’.

De drie eerste singles van het album ‘Take What You Want’, ‘Kick’ en ‘Fire It Up’ zijn ook de eerste nummers op dit album. De band laat horen het rocken nog niet verleerd te zijn en de lijntjes naar de albums ‘Hysteria’ en ‘Adrenalize’ zijn duidelijk aanwezig. Het navolgende ‘This Guitar’ is een duet met Alison Krauss en is wat mij betreft geen voltreffer. Absoluut een mooi nummer maar meer Bon Jovi dan Def Leppard en Joe Elliot klinkt op dit nummer wel heel erg als Bryan Adams. Een gegeven wat de band al meerdere keren heeft achtervolgd. ‘SOS Emergency’ pakt gelukkig de draad van de eerste nummers weer op. Fijne uptempo track met die typsiche Def Leppard backing vocals. Jammer genoeg is het niveau niet overal even hoog van de nummers. ‘Liquid Dust’ en ‘U Rok Mi’ (die titel..) die naadloos in elkaar overlopen gaan het ene oor in en het andere oor uit. De ballad ‘Goodbye For Good This Time’ is dan wel een hele fraaie. Piano en strijkers zorgen voor de sfeer en de samenzang in het refrein is spot on. De akoestische solo van Phil Collen is prachtig en maakt deze song tot een hoogtepunt van het album.

‘All We Need’ vervolgd het album in typische Def Leppard stijl en ‘Gimme A Kiss’ is de feelgood song van het jaar om op vol volume in de auto met open dak te draaien. ‘Angels’ en ‘Lifeless’ (wederom met Alison Krauss) zijn dan weer van die nummers die op zich best fraai zijn maar voor de fans die van het stevigere werk van de band houden toch wat slapjes. ‘Unbreakable’ is wat dat betreft al gelukkig weer een stuk beter waarna het album afgesloten wordt met het slepende vrij lang ‘From Here To Eternity’. Ook hier laat de band weer die typische samenzang horen op wat in eerste instantie begint als een vrij ingetogen stuk maar naarmate de song vordert wordt er steeds een laag toegevoegd en de eindsolo’s zijn helemaal in orde. Met het eerder genoemde ‘Goodbye For Good This Time’ de uitschieter van het album. Def Leppard laat met dit album horen dat het nog steeds bestaansrecht heeft en gaat zeker weer een succesvolle (m.n in Amerika) tijd tegemoet. Eerlijkheidshalve is de speeltijd van een uur wat lang met vijftien nummers waarvan er een handvol ook achterwege had kunnen blijven maar lang leve de skip functie zullen we dan maar zeggen.