Ik ben misschien behoorlijk bevooroordeeld geweest bij het schrijven van deze recensie want ik heb nu eenmaal mijn metalen hart aan Japan verpand, ik heb een behoorlijk zwak voor eenmansprojecten en ik hou ontiegelijk van underground muziek die zomaar uit de donkerste krochten van de hel lijkt te komen. Als je zelf niet aan deze afwijkingen voldoet moet je dit schrijfsel misschien maar met een behoorlijke schep zout nemen of er maar eens onbevooroordeeld in proberen te duiken.

Het gaat hier in elk geval om Deathroll, een solo project van ene Kazu, die de vocalen, de basgitaar, de gitaar en de drums hanteert. ‘A Sick Life’ is ’s man’s vijfde full-length na ‘Desolate’ (2012), ‘Brainwashing’ (2014), ‘Destruction’ (2015) en ‘Z.K.K.’ (2017). Voor zover ik heb kunnen achterhalen is deze nieuweling de eerste die ook buiten Japan is uitgekomen. Ik zal mijn Japanse vrienden toch eens vriendelijk doch dwingend verzoeken om op zoek te gaan naar het eerste viertal CD’s voor mijn verzameling.

Onze brave borst Kazu beweert black metal te spelen, maar ik vind de muziek op ‘A Sick Life’ meer weg hebben van blackened thrash metal, die zich beweegt in het straatje van pak ‘em beet Bewitched, Aura Noir of Nocturnal Breed. Nergens weet Deathroll dit niveau aan te tikken omdat de nummers niet altijd even overtuigend zijn en omdat het solowerk soms echt helemaal nergens op slaat. Zoals ik echter al in het begin van deze recensie aangaf ben ik zo nu en dan blind en doof voor objectiviteiten, zoals in dit geval. Dit is derhalve een pracht CD met een lekker rauw randje, bestemd voor de underground freak