Dawn Of Disease heeft gekozen om meer nuances aan te brengen in hun energieke composities en dat resulteert in het beste album dat de Duitse melodieuze death metalband ooit maakte. Vorige albums waren verdienstelijk, maar een verfrissende aanpak heeft wonderen gedaan. Dat merken we al wanneer ‘Lapsarian’ als veredeld intro aanvangt met rustige gitaren en zwevend soleerwerk. De band koos voor een epische aanpak en meer melodie in de gitaarlijnen. Het vlammende titelnummer is snel, met ruige grunt van Tomasz Wisniewski, maar houdt halt voor een plechtig gesproken stuk. Het feest vervolgt mediumtempo met ‘May The Waves Take Me’ waarin de slepende gitaarpartijen meer affiniteit vertonen met Insomnium en Wolfheart, dan geënt te zijn op zuivere brutaliteit van het genre. Niet dat men de overrompelende stukken afgezworen heeft – luister maar naar ‘Shrine’ of ‘As Heaven Shatters’ – maar alles is veel beter gedoseerd.

De songs zijn ook een pak meer aanstekelijk. Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Where The Clouds Reach The Ground’ dat men een mix van jaren 90 death/doom met de voortvarendheid van Amon Amarth zou kunnen noemen. En dit alles altijd gelardeerd met prachtige gitaarsolo’s! Hier en daar een sobere keyboardachtergrond, maar heel subtiel. Het epische ‘Autumn Days’ is een volgend hoogtepunt, allemaal vrij lange songs waarin alle stukjes van de puzzel in elkaar passen. Dawn Of Disease heeft – in een mix en mastering van Jens Bogren – een reuzenstap voorwaarts gezet op ‘Procession Of Ghosts’. Laat die doorbraak nu maar komen!