Wanneer het over drummers gaat in het heftigere genre, is er een aantal namen dat bij de gemiddelde metalhead voor op de tong ligt. Dave Lombardo is zo’n naam, vooral bekend van zijn bijdrages aan bands als Slayer (ja, dûh), Suicidal Tendensies, Grip Inc. en bijvoorbeeld Testament. Zijn onmiskenbare stijl was voor voornoemde bands (en vele anderen) een bron van inspiratie. Lombardo past 100 procent onmiskenbaar overtuigend bij bands die hij de afgelopen jaren van drums en percussie heeft voorzien.
Buiten de geplaveide paden, week Lombardo regelmatig af door samenwerkingen met Mike Patton(Faith No More, Mr Bungle)  en bijvoorbeeld terror jazz mastermind John Zorn aan te gaan. De samenwerking met Mike Patton ging van start met de release van de eerste Fantômas plaat in 1999. Daarna werkten de twee intensief samen binnen Mr. Bungle en Dead Cross. Het is dan ook niet vreemd dat deze plaat meer richting het experimentele karakter van de drie laatst genoemde bands neigt. Mike Patton was tenslotte diegene, die Lombardo op t juiste, te plaveien pad zette en komt vast nog voorbij in deze review.

Verwacht op ‘Rites of Percussion’ geen instrumentale thrash groovers, maar een breed uitgesponnen pallet aan percussie en veel ruimte voor muzikaal experiment. De spanningsboog tussen improvisatie en gearrangeerde partijen maakt deze ride intensief en uitdagend. De opener, ‘Initiatory Madness ‘, maakt in 5 minuten duidelijk welke kant de overige 12 nummers op zullen gaan. Bijna hypnotiserend trekt Lombardo je aandacht met een zorgvuldige, sfeervolle opbouw, ontaardend in een dreigende groove. Dit alles ondersteund door innemende percussie; soundscape-achtig en mystiek. De spanning bouwt intens op naar tracks 2, ‘Separation from the Sacred’. Een vierkwartsmaat vormt de pulse van deze track, waar elk onderdeel van het drumstel en de gebruikte technieken domineren. Van kleine subtiele percussie tot bombastiek.

Ondanks dat deze plaat een volledige uitzit en luisterbeurt afdwingt, gaan we de tracks toch maar stuk voor stuk langs……
‘Inner Sanctum’ voelt als een echt nummer; gestructureerd, compact en hier komt de invloed van Patton overduidelijk terug. Dit had een Tomahawk of Fantômas track kunnen zijn. Lekker ongemakkelijk met veel lagen… en hoor ik Patton hier nou in de achtergrond….? In ‘Journey Of The Host’ gaat de plaat open. Een seventies sample drum feel dirigeert naar een oldschool drumsolo, met een moderne twist. De heer Lombardo zou zeker een als vierde drummer bij King Crimson kunnen fungeren. Spot on, strak en met ziel. Invloeden van grootheden zoals Tito Puente zijn duidelijk merkbaar. De creativiteit, maar ook de sound en diepte houden je vast. Bedenk je, dit is één man met een duidelijke visie. Wel met ruimte voor freestyle in kader.

Niet alleen percussie om lucht en ruimte te creëren maar ook zeker ruimte en lucht voor meer duister, ‘Maunder In Liminality’….. , als je dit leest, ga terug naar track 1, dan snap je je de opbouw, de climax. Murderdrums al the way. (great conga’s, dat dan ook). Dan is het de beurt aan ‘Despojo’, een next level creepy tune met een geweldig jaren twintig jazz drumsolo. De opbouw maakt de weg klaar voor ‘Interfearium’. Het album gaat diep de duisternis in. Mocht je bekend zijn met Kaada, of Patton/Kaada, dan is dit een aardige vergelijking om dit uit te leggen.. Een onrustig rustpunt , soundscape deep. ‘Blood Let’, levert een tribal oergeluid , compact en een lichtpuntje na voorgaande track….. de perfecte opmaat naar ‘Warpath’. De plaat versnelt, in een opbouwende tribal way. Goeie percussie en een pompend ritme. ‘Rites’ geeft meer prijs! Wederom meer duisternis, ditmaal in de vorm van een haunting drone, genaamd ‘Guerrero’ T tribal, maar anders, veel room, en ook veel gelaagdheid, wederom. Wel met steeldrum…. Precies goed op dit album, de invulling weet je te constant te verrassen. Al moet gezegd worden dat dit niet voor elk oor geschikt is…

Bijna natuurlijk gaat de volgende tune een compleet andere kant op, om voorgaande opmerking kracht bij te zetten. ‘Vicissitude ’kenmerkt zich door percussie en bijna een DJ-achtige climax die de basis zijn waar veel detail omheen gevouwen is. De spanningsboog op deze plaat is knap gearrangeerd. Oog, of beter , oor voor detail . Dit wordt voortgezet op het magistrale ‘Omiero’. Klein wordt groot en weer innemend. De afsluiter ‘Animismo’ is misschien wel de eerste track die de meerderheid van de luisteraars van Lombardo solo zou verwachten, maar wel weer met de gelaagdheid en subtiele uitspattingen van de 12 tracks hiervoor. Interessante keuze als afsluiter.

Veel woorden van brede duiding. Deze plaat is niet voor eenieder, maar biedt een uitdaging naar wellicht nieuwe muziek. Laat Dave Lombardo je meenemen op deze geweldige ‘RITE OF PERCUSSION’.

Extra punten voor cold blooded lef met een warm karakter.