Wat valt er nog te zeggen over Darkthrone. Het zijn twee eigenzinnige trendsetters die black metal op de kaart hebben weten te zetten, met een aantal land- en genregenoten. Inmiddels heeft de band een flinke staat van dienst, met bijbehorende status bij het platenlabel, want de promo kon pas worden beluisterd op de dag van release. Een beetje geheimzinnigheid om de aandacht te zoek en vast te houden van het journaille, werkt altijd. Op de laatste albums hebben de twee heren Fenriz en Nocturno een andere koers ingezet, meer terug naar de basis van de black metal. Het geluid van oude Venom en Motorhead is daarin leidend geweest, aangevuld met andere old school metal bands als Cirith Ungol en Manilla Road. Zoals de heren zelf zeggen: ‘on a steady course away from all trends’. Baanbrekend is het allemaal niet meer, het draait eigenlijk alleen nog maar om de eigenzinnigheid van twee metal liefhebbers die niets meer hebben te bewijzen en alleen maar muziek maken die ze zelf willen horen en spelen, wars van alle commerciële verleidingen. De sound op ‘Astral Fortress’ is zoals op de laatste albums al het geval was, ook hier weer behoorlijk gestripped. Gitaar en drums zijn duidelijk hoorbaar, rauw en klinkend alsof het de inspiratie was voor Black Sabbath. Het klinkt allemaal heel open, alsof er ruimte tussen de instrumenten is open gelaten om de songs te laten ademen. ‘Caravan Of Broken Ghosts’ begint al vrij episch het album, met diverse wisselingen in sfeer en tempo en met de rauwe, herkenbare stem van Nocturno. ‘Impeccable Caverns Of Satan’ zou zo door de oude Cronos gezongen kunnen zijn. Terug naar de oude gloriedagen van weleer op muzikaal gebied betekent ook dat de speelduur van het album met 7 nummers gewoon rond de 40 minuten ligt. Niet te lang, zodat het album makkelijk in zijn geheel kan worden geconsumeerd. Met de naar doom metal neigende klanken van ‘Stalamite Necklace’ lijkt het alsof ze gevoelsmatig de speelduur nog wat willen rekken door het lagere tempo, maar dit zorgt er wel voor dat het nummer niet de hele tijd weet te boeien. Er is wel oor voor detail nodig, want door het nummer klinkt zo nu en dan een mellotron die een bepaalde sfeer weet mee te geven die nog authentieker klinkt dan op andere songs het geval is. Ook een nummer als ‘Sea Beneath The Seas Of The Seas’ wat klinkt als oude Black Sabbath is isschien wel het ultieme nummer wat de richting en identiteit van de band weergeeft.   Liefhebbers van de oude Darkthrone zullen weinig met dit album kunnen, maar die zijn jaren geleden al afgehaakt, maar de band heeft wel een nieuwe schare fans weten aan te boren die ook dit nieuwe album ‘Astral Fortress’ met grote happen zullen verorberen.