Darkher is het muzikale vehikel van de Engelse Jayn Maiven. Elementen van postrock, shoegaze, neofolk en doom metal worden in haar composities gemixt tot een bijzonder etherische en dromerige muzikale trip. Al vlug werd er in 2014 een contract getekend voor de EP ‘The Kingdom Field’, in 2016 volgde het debuutalbum ‘Realms’. Vele fans waren haar intussen gevolgd in haar droomwereld, zodat de feeërieke verschijning met het lange rode krulhaar begon te werken aan een opvolger.

‘The Buried Storm’ is de titel van dat tweede volledig album. Jayn nam het op met drummer Christopher Smith, hij is inmiddels permanent lid van Darkher. We horen gastmuzikanten op viool en cello, terwijl Ludvig Swärd van Forndom en Daniel Land ook even bijdragen aan een nummer. Het mistige artwork waarop Jayn in een witte jurk over de eindeloze zee tuurt, mag een hint zijn voor waar we naartoe reizen als we de acht songs beluisteren. Het beeld roept ook connecties met Alcest op en nodigt ons uit in een andere wereld. Escapisme van de beste soort die je best met gesloten ogen ondergaat, terwijl de schemering valt en de grenzen tussen werkelijkheid en schijnwerelden vervagen.

De artiest vertoont een verdere ontwikkeling in de kunst om alle ideeën uit te werken als een coherent geheel. Soms gebeurt dat men minimale opsmuk, zoals in ‘Sirens Nocturne’ waarin plechtige hoge sirenenzang en cello plus viool de dienst uitmaken. Dat zijn verstilde songs waarin zelfs drums niet opduiken, nog zo eentje is ‘The Seas’. De strijkers zijn erg belangrijk op ‘The Buried Storm’. De zalvende zang als een vluchtge streling heeft echter ook een akelige bijsmaak, zodat alles in het teken staat van ‘there is darkness in beauty’, maar evenzeer ‘there is beauty in darkness’. Met dit in gedachten weerklinken behoorlijk zware doom riffs in ‘Lowly Weep’ en ‘Love’s Sudden Death’. Het tempo van dit album is trouwens erg traag, zodat deze doominjectie toch een bepalende factor is. De etherische zang is dus niet alleen een aai voor de luisteraar, maar schept in laagjes veel dreiging om de hoek. Het mag dan sfeermuziek voor een select publiek zijn, toch zien we potentieel bij Vikingfans die houden van repetitieve elementen en sfeerschepping (Wardruna, Heilung), dromers die zich verliezen in shoegaze en postrock (van Alcest tot Sylvaine) of anderen die simpelweg gecharmeerd zijn door de flamboyante verschijning van Jayn. In de lange nummers komt het repetitieve, trance opwekkende element het meeste opborrelen en aldus is het heerlijk meedeinen op de golven van een repetitieve zweeftocht tijdens ‘Fear Not, My King’ en het eerder vernoemde ‘Lowly Weep’ waarvan de videoclip misschien wel jouw intrede in deze fascinerende wereld wordt.