Dagoba is een Franse band die al vele jaren mee gaat. Zij hebben zich altijd bewogen in de moderne metal en alle albums die ze hebben uitgebracht tot nu toe zijn zeker de moeite waard. Een doorbraak naar het grote publiek is er echter nooit van gekomen, ondanks vele festivals en tours. Voor dit album werd gerealiseerd zijn twee vaste krachten uit de band gestapt, waardoor voorman Shawter als enig overgebleven origineel lid achter bleef. Veel heeft het niet veranderd aan het geluid van de band. Nog steeds horen we moderne metal met afwisselend rauwe en cleane zang en veel groove verwerkt in de songs. Een kleine verandering zou kunnen zijn dat er meer elektronica is verwerkt in de songs, waardoor het nog iets moderner klinkt dan voorheen.

Opener ‘Neons’ is een opmaat voor de eerste echte song ‘The Hunt’. Lekker up-tempo en die eerder genoemde groove pakt je direct. Het volgende ‘Sunflower’ is een song die de diverse kanten van de band laat horen, met veel melodie en de afwisselende zang als speerpunt. De ervaring van songwriter Shawter komt duidelijk naar voren op dit album, luister maar naar ‘Bellflower Drive’. Als dit nummer niet alle luisteraars pakt, dan weet ik het ook niet meer. Je zou zeggen dat ze hier dan een klassieker in de dop te pakken hebben. Dat denk ik echter niet, want het probleem is dat er na afloop van het beluisteren van het album weinig is blijven hangen.

Het is dat ik deze recensie schrijf terwijl ik het album luister, anders had ik echt moeten terughalen wat er allemaal te horen is op het album. Dat is misschien de reden dat de band niet echt doorgebroken is tot nu toe, op het moment dat je de band beluistert ga je er helemaal in op, maar daarna ben je het snel weer kwijt. Een beetje zoals eten bij de McDonald’s denk ik. Uitzondering kan zijn ’On The Run’ wat een vrouwelijke stem introduceert en wat pianospel en strijkers. Dus als je van McDonald’s en modern klinkende metal houdt, ga dit zeker beluisteren.