Heb je ooit gehoord van de term nucleaire death metal? Maak kennis met Cytotoxin, een Duitse band die al vijf albums lang een concept creëert rond de gevolgen van de kernramp in Tsjernobyl. In 1986 werd in de lage landen aangeraden om zo min mogelijk door gras te lopen en eigen gekweekte groenten te eten. Rondom de kerncentrale in Oekraïne waren de gevolgen veel erger. Dit vijfde album richt zich op de besmette spookstad Pripjat. De albumcover toont een geketende mutant met een overall en gasmasker. De band zoekt het evenwel niet in het horrorgenre, want de opener ‘Hope Terminator’ is een eerbetoon aan de brandweerlieden die hun leven riskeerden.

De brute death metal op dit album wordt op hoog technisch niveau gespeeld. Hoewel technische hoogstandjes soms gekunsteld kunnen overkomen, is dat hier niet het geval. Zanger Grimo doet denken aan Chris Barnes (ex-Cannibal Corpse en Six Feet Under), maar klinkt energieker. Zijn zware grunts worden soms vergezeld door extreem diepe rioolputjes grunts, alsof zijn stembanden radioactief vervormd zijn. Dit alles wordt ondersteund door snelle leadgitaar en ingewikkelde drum- en baspatronen. Vooral de strakke drumpatronen tillen de muziek naar een absoluut hoogtepunt.

Vanaf de opener ‘Hope Terminator’ word je omvergeblazen door een aangename orkaan van geweld. De snelheden wisselen voortdurend, maar alles zit perfect in elkaar. Denk aan een avontuurlijke jazzband, maar dan met de geliefde instrumenten van metalfans. Dit gaat verder in ‘Condemnesia’, en je beseft dat geen enkele bron zoveel energie oplevert als een kernreactor. De band slaagt erin om spanning op te bouwen door muzikaal gewoon hun ding te doen.

Halverwege zorgt het kortere ‘Deadzone Desert’ voor rust met een zachte akoestische gitaar en een sinister geluid van wind die door een dood landschap waait. Nog een opvallend intermezzo is ‘Revelation’, met het geluid van een kampvuur, een krakende deur en een reutelende ademhaling. Een stem met een zwaar Oekraïens accent spreekt over het einde van de wereld, eindigend met een op hol geslagen geigerteller. Helaas breekt daarna met ‘From Bitter Rivers’ alweer het laatste nummer aan. Dit nummer bevat epische elementen en laat drummer Maximilian Panzer zijn ingenieuze drumpatronen tonen.

‘Biographyte’ is genieten vanaf de eerste seconde, drie kwartier lang. Je waant je bijna in het zwaar besmette, leegstaande dorp, maar dan zonder het risico van acuut haar- en tandverlies en een op hol geslagen schildklier.