Het is de nazomer van de epische albums, zoveel is duidelijk nu na de langverwachte Tool ook Cult of Luna met een nieuw album komt van Tolstoiaanse proporties. Negenenzeventig minuten, zo lang duurt ‘A Dawn To Fear’ en al heeft het maken ervan niet zo lang geduurd als bij Tool, toch is er ruim zes jaar voorbijgegaan sinds het vorige album ‘Vertikal’, de samenwerking met Julie Christmas even niet meegerekend. De mannen uit Noord-Zweden nemen hun tijd en dat geldt ook voor de songs die op ‘A Dawn To Fear’ terecht zijn gekomen. Acht tracks, waarvan de kortste nog altijd ruim zes en een halve minuut lang is en vier songs de tienminutengrens ruim passeren. Maar goed, Cult Of Luna maakt post metal en dat is niet bepaald een genre dat bekend staat om zijn puntigheid. Reken dus op wijd uitwaaierende nummers vol verzengende riffs, beukende drums en het karakteristieke stemgeluid van voorman Johannes Persson. De lengte van de tracks biedt de nodige ruimte voor ingetogen intro’s en intermezzo’s, iets wat gezien de intensiteit van de hoofdmoot van de songs zeker wenselijk is.

Cult Of Luna heeft zich voor de opnames van ‘A Dawn To Fear’ teruggetrokken in een studio aan de ruige Noorse kust, op een klein van God en alle mensen verlaten eilandje ver van de beschaving. In alle eenzaamheid is daar een album tot stand gekomen dat zowel vertrouwd als ambitieus vernieuwend is. Het lijkt erop dat de ervaring van de veel geroemde samenwerking met Julie Christmas op ‘Mariner’ met de woeste Atlantische Oceaan als katalysator heeft geleid tot een hoogtepunt in het twintigjarig bestaan van de band.

‘A Dawn To Fear’ trapt af met ‘The Silent Man’, een ziedende portie postmetal met daarin veel ruimte voor orgelklanken, misschien wel het meest in het oog springende kenmerk van dit album. Het gebruik van keyboards is op zich niets nieuws voor Cult of Luna. Het verschil tussen ‘Vertikal’, ‘Mariner’ en dit nieuwe ‘A Dawn To Fear’ is dat er nu vooral gebruik is gemaakt van old-school analoge toetsen in plaats van de af en toe wat cheesy klinkende jaren tachtig synthesizers die het geluid op de oudere platen bepaalden. Het resultaat is dat ‘A Dawn To Fear’ organischer, maar ook somberder en zwaarder klinkt dan het eerdere werk – waarmee overigens niet gezegd is dat Cult of Luna zich ooit aan easy listening heeft bezondigd. Integendeel! Cult of Luna is nog steeds “heavy as shit”. Persson gorgelt blijkbaar nog steeds elke ochtend met onverdund zwavelzuur, aan zijn rafelig schorre schreeuwzang te horen. Dat is en blijft wel een dingetje bij Cult of Luna, die stem. Je accepteert het, als onderdeel van het niets ontziende post metal geluid, of je vindt het vreselijk. Een tussenweg is moeilijk voorstelbaar. ‘Lay Your Head To Rest’ is voor Cult Of Luna begrippen kort, slechts zes minuut nog wat waarvan bijna een minuut in beslag wordt genomen door een bijna ambient orgel outro. De overblijvende tijd wordt opgevuld met majestueuze en ingenieuze drumroffels, een over the top symfonische toetsenlaag en – je raadt het al – gitaarriffs. Veel gitaarriffs.

De kracht van ‘A Dawn To Fear’ ligt niet zo zeer in de overrompelende zwaarte, de productie en de riffs – hoe goed die ook zijn. Nee, het is meer de afwisseling die binnen de bijna tachtig minuten durende reis door de diepste krochten van de geest van Persson en consorten er voor zorgt dat de aandacht wordt vastgehouden. Meer dan ooit is er ruimte voor introspectie. Momenten van schijnbare rust zoals het nummer ‘We Feel The End’ die er voor zorgen dat de mokerslagen zoals die vervolgens elders op album worden uitgedeeld extra hard aankomen. Negenenzeventig minuten. Het is zo ongeveer de maximale hoeveelheid aan informatie die op een cd past en toevallig of niet, ook de lengte van een gemiddelde dubbel elpee. Vaak gaan dergelijke platen ten onder aan een gebrek aan zelfkritiek, een gemis aan matiging. Daar is op ‘A Dawn To Fear’ geen sprake van. Elke minuut is raak. Cult Of Luna maakt het de luisteraar niet makkelijk en mikt nadrukkelijk niet op de grootste gemene deler. Voor liefhebbers van post metal (of extreme metal in het algemeen) is ‘A Dawn To Fear’ echter een van de releases van 2019 die niet gemist mag worden.