Daar is er weer één. Een nieuw album van het Engelse collectief Crippled Black Phoenix. Met als stabiele (hoewel..een betere term is wellicht ‘constante’) factor gitarist Justin Greaves. Al jaren volgt de band (lees Greaves) haar eigen koers, zonder zich te committeren aan verwachtingen of wensen van wie dan ook. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat de band nooit de weg naar het grote succes zal bereiken: het woord ‘concessie’ komt niet voor in het woordenboek van CBP. Of zoals Greaves het al verkondigt sinds de oprichting in 2004: ‘One thing we’ll never do is stick to the rules and stay within the box’. Dat je het maar weet. Dat uitgangspunt is er ongetwijfeld ook debet aan dat het altijd een komen en gaan is geweest voor wat betreft muzikanten. Je kunt geen ruimte corona proof vullen met de hoeveelheid muzikanten die aan de zijde van Greaves op het podium hebben gestaan. Helaas voor de band (en voor de luisteraar) is nu ook weer een steunpilaar verdwenen in de persoon van Daniel Änghede, die de laatste jaren nadrukkelijk zijn stempel drukte op de muziek van CBP. Dat verlies wordt gecompenseerd met de inzet van een aantal gastzangers op deze nieuwe release, ‘Ellengaest’, de opvolger van het fantastische ‘Great Escape’.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het niveau van het vorige album wordt hier nergens gehaald. Dat heeft zeker niet alleen te maken met het vertrek van Änghede, maar vooral met het feit dat het songmateriaal kwalitatief een stuk minder is. Het is op deze nieuwe release vooral wat simpeler en langdradiger. Neem een track als ‘Cry For Love’; dat is een Sisters Of Mercy rip off van bedenkelijk niveau. En ook het veel te lange en daardoor niet spannende ‘In The Night’ (met vocalen van niemand minder dan Gaahl!) zorgt niet bepaald voor opwinding. Het album start nog wel aardig met ‘House Of Fools’, met daarin de stem van Anathema’s Vincent Cavanagh en waarin de opbouw spannend is en we zelfs een Mogwai-achtige climax te horen. Maar ook de single ‘Lost’ (met onsmakelijke video) kan met niet bekoren: dat is een voorbeeld van dat repetitief niet altijd boeiend is. Belinda Kordic zorgt nog steeds voor mysterieuze momenten maar zorgt er tegelijk soms voor dat het ook volledig de bocht uitvliegt (haar vocalen in ‘Everything I Say’ zijn tenenkrommend). De enige tracks waarin we de voorliefde voor Pink Floyd terug horen zijn het korte instrumentaaltje dat vooraf gaat aan het lange (ruim 11 minuten) ‘The Invisible Past’. Dat laatste nummer is eigenlijk het enige nummer op deze schijf dat écht overtuigt. Prachtige opbouw, fraaie instrumentatie, sfeervol en met pure vocalen van Jonathan Hultén. Super track! Waarom de band het album vervolgens afsluit met een compleet overbodige cover van ‘She’s In Parties’ van Bauhaus is me een raadsel. Deze versie mag de schoenen namelijk niet strikken van het origineel, ondanks dat Belinda Kordic haar best doet om het nummer de juiste vibe te geven.

Nee, met dit album slaat CBP de plank volledig mis. En dan mag je jezelf wel op de borst kloppen dat je zo lekker je eigen ding doet, maar als je daarmee zelfs je grootste en trouwste fans dreigt te verliezen dan weet ik niet of je goed bezig bent. Ik ben ook benieuwd wat Seasons Of Mist ervan vindt….