Er is geen voorprogramma deze avond, de 013 is er puur voor Crimson Glory die avond. Te oordelen aan de drukte zijn er nog heel wat mensen die de groep een warm hart toedragen. Waaronder trouwens deze jongen, die überhaupt al blij was weer eens een keer het jonkie in het publiek te zijn. De band neemt middels ‘Valhalla’ het podium en het publiek is direct bij de les. Nieuw in deze line-up zijn gitarist Mark Borgmeyer, toetsenist John Pyres die John Zahner vervangt, en zanger Travis Wills die qua sound en timbre de legendarische Midnight heel aardig weet te benaderen. Alleen de allerhoogste nootjes haalt hij niet, maar dat mag de pret toch zeker niet drukken. Na ‘Valhalla’ knalt de band door met ‘Dragon Lady’, rap opgevolgd door die andere dame, de ‘Lady of Winter’. We worden als publiek volop aan het werk gezet met het meezingen van de antieke maar iconische refreintjes, en ook ver achterin houden mensen zich niet in. Hard nodig ook, want tot in dit derde nummer is de zang lastig te horen. De schitterende ballad ‘Painted Skies’ komt al verrassend vroeg voorbij. Hoewel Travis ook dit nummer erg goed zingt, is er toch niemand die deze pijn zó kan verwoorden als Midnight dat deed. Desondanks is ‘Painted Skies’ goed voor een flinke dosis kippenvel en ook origineel gitarist Ben Jackson schittert hier. De band heeft de maskers waarmee ze vroeger optraden inmiddels weer bij de mottenballen gelegd, maar de muziek spreekt nog volop van die tijd wanneer ‘Masque of the Red Death’ en ‘Queen of the Masquerade’ gespeeld worden. In de categorie ballads ontbreekt gelukkig ook ‘Burning Bridges’ niet. Een ander hoogtepunt is de volledige opvoering van het zeven minuten durende ‘In Dark Places’, waarbij de volledige band een topprestatie levert. Door zijn eigenzinnige timing is dit ook het moment om die andere twee leden van het eerste uur, bassist Jeff Lords en drummer Dana Burnell eens te benoemen. Die andere duistere klassieker, ‘Azrael’, wordt gelukkig niet overgeslagen. Het is uiteindelijk ‘Red Sharks’ (Hear no evil, see no evil, speak no evil!) wat een bijzonder concert afsluit.

In anderhalf uur is vrijwel het volledige ‘Transcendance’ album langsgekomen en ongeveer de helft van de titelloze debuutplaat. Dit was een waardige ode door één van de meest ondergewaardeerde bands uit de jaren ’80. Complimenten ook aan het publiek: mensen van jullie generatie weten nog dat je een concert beleeft met je ogen en oren en niet met je smartphone, wat een verademing! Wel een punt van wenkbrauw-fronsen was de ticketprijs. Eén band met een set van anderhalf uur, voor bijna €50? Ik ken ook vandaag de dag nog tweedaagse festivals met grotere namen waar je minder voor betaalt! Nouja, een goed afgeladen Next-zaal heeft uiteindelijk wel waar voor deze zak geld gekregen, en daar draait het tenslotte om. Zelf ben ik naar het optreden snel naar de trein gelopen (vroege wekker), maar achteraf hoorde ik dat de band nog uitgebreid de tijd heeft genomen voor fans die wel zijn blijven plakken.