Ismaeel Attallah: “’Een goed label en muziek die wereldwijd verspreid werd, was een droom die uitkwam.”
Metal en Egypte is niet onmiddellijk een associatie die je normaal voorkomt. Toch bestaat Crescent al sinds 1999. Oorspronkelijk begonnen ze als black metalband maar ondertussen zijn ze geëvolueerd naar een death metalband die hun roots niet verloochenen en de oude Egyptische geschiedenis als bron van inspiratie gebruiken. Sinds ze in 2014 de Wacken Metal Battle Egypte wonnen en tekenden bij Listenable, groeit de band zienderogend. Het in 2018 verschenen ‘The Order of Amenti’ zorgde voor internationale bekendheid maar het nieuwe ‘Carving The Fires Of Akhet’ laat de band nog grotesker klinken. Oprichter, gitarist en zanger Ismaeel Atallah is geboren en getogen in Egypte en momenteel het enige bandlid dat daar nog woont. Een uiterst sympathieke kerel die me met veel enthousiasme te woord stond.
Koen de Waele Ι 8 juni 2021
Hallo Ismaeel. De titel ‘Carving The Fires Of Akhet’ is een term die ik niet onmiddellijk versta. Op het internet werd er wel verwezen naar de tijd dat de Nijl op zijn laagste stond. Kan je me wat meer uitleg geven?
Akhet is een van de goden die het vuur aan de horizon is. Het wil zeggen dat je je eigen geschiedenis schrijft of ergens inkerft. Je kijkt als het ware naar de horizon en naar de toekomst. Het is een titel die de wil van de koningen manifesteert, noem het maar de relatie tussen de koning en de goden. Als je het artwork bekijkt, zie je Horus die samen strijdt met Narmer, de eerste koning van Egypte. Het is hij die opper- en neder Egypte verenigde. Op het album zijn de volgorde van de nummers bepalend voor de geschiedenis en volgen ze die ook. Het eerste nummer ‘The Fires of Akhet’ gaat over de eerste koning. Het derde nummer ‘Serpent of Avaris’ gaat over de invasie van de Hyksos. Het verhaal gaat over zowel religieuze als politieke handelingen. Het laatste nummer ‘As Nu Enshrines Death’ is meer filosofisch en gaat over het einde van het leven en hoe we dat als stervelingen verdienen.
Het einde komt volgens de weg die we zelf geleefd hebben. Dat is zowat het hele concept van het album. Daardoor klinkt de afsluiter meer episch en melancholisch. Zeker met die orkestratie aan het eind.
Het is raar dat jullie al bestaan sinds 1999 en dat dit pas jullie derde album is.
Om eerlijk te zijn, hadden we nogal een ingrijpende paradigmaverschuiving in onze carrière. We startten in 1999 als een pure black metalband, hevig geïnspireerd door de Zweedse scene. We schreven aan een debuut en dat ging wat de richting van Dissection/Marduk uit. Maar na zes of zeven compleet afgewerkte nummers, besloot ik het album en alles wat we al hadden gemaakt te wissen. De rest van de band was nogal boos op mij. Maar je hebt zoveel bands die Zweeds willen klinken en ik was op zoek naar een eigen identiteit. Ik wilde verder doen en kijken vanwaar ik kwam. Wie naar Crescent zou luisteren, mocht niet denken dat we uit Zweden kwamen. Na een lange reis en heel wat gekke veranderingen, kwam ik uiteindelijk aan een nieuw geluid en dat duurde wel eventjes. Muzikaal klonken we heel anders en dan waren er die oosterse invloeden en geluiden die je op een bepaalde manier benaderde. Dat allemaal creëren duurde zijn tijd en het was vooral zoeken naar een eigen identiteit met zijn hoogte -en laagtepunten. Dan volgden de bezettingswissels. Eerste waren we studenten maar dan hadden we een job. Zo kwam er in 2009 de EP ‘The Retribution’ die ging over het middeleeuwse Egypte. Het was verrassend maar uiteindelijk bleek dat ik er niet zoveel over kon vertellen. Dus focuste ik me op de oude geschiedenis en mythologie en dat was veel toffer. Ik had in die tijd zelfs nog nooit gehoord over Nile. En dan bleek er ineens een Amerikaanse band te bestaan die ook al het Oude Egypte had als thema. Maar ik weigerde te stoppen en wilde het helemaal op mijn manier doen.
Maar als Egyptenaar zijn jullie toch helemaal authentiek en Nile niet?
Ja hoor, maar toch zijn we nog anders. Crescent is eerder melodisch en maakt zijn nummers op een klassieke manier. Geen typische rocknummers maar toch niet zo complex als Nile want die zijn extreem technisch. We spelen ook wel technisch maar meer in de stijl van Chuck Schuldiner en Death. We volgen andere benaderingen en het resultaat is toch verschillend. Neem nu een band die de Noorse mythologie heeft als thema. Je hebt Amon Amarth maar een andere band zoals Enslaved bestaat al veel langer en ze beiden klinken helemaal anders. Je moet geschiedkundig niet stoppen maar je moet het wel op een andere manier benaderen en niemand nadoen.
Dus lees ik soms in reviews dat als ze Egyptisch horen en zelfs als het zelfs black metal is, journalisten je direct vergelijken met Nile. Dat is een luie feedback en etikettering. Je krijgt geen kans om je te bewijzen. Maar gelukkig zijn we dat punt al gepasseerd.
Dus beloof ik plechtig om nergens in mijn review het woord Nile te gebruiken.
Haha, je moet je niet inhouden hoor. Ik trek me dat niet meer aan.
Sinds het album ‘The Order Of Amenti’ (2018) zitten jullie bij het Franse Listenable Records. Was dat een grote verbetering voor de band?
Absoluut. Het was een grote duw in de rug dat we kregen. Na ons debuut ‘Pyramid Slaves’ in 2014 werd het allemaal wat groter want we wonnen de Wacken Metal Battle van Egypte en mochten optreden in Wacken zelf en dat was de eerste keer voor een Egyptische band. We kregen heel wat aanbiedingen en namen uiteindelijk contact op met Listenable, een gerenommeerd label. Ik voel me heel goed bij hen. We zijn als een grote familie en we hebben een goed contract gekregen. Er was geen twijfel om iets anders te doen. Dan kwam in 2018 het album ‘The Order Of Amenti’ uit en dat zorgde voor internationale bekendheid. Een goed label en muziek die wereldwijd verspreid werd, was een droom die uitkwam.
Toch is metal en Egypte een rare combinatie. Is het moeilijk om daar als metalband van de grond te komen?
Ja en neen. We hebben wel zalen maar dat zijn meer culture centra en niet zoals bij jullie bars of zalen waar je bier kan drinken en muziek hoort. Hier in Caïro is er een zaal met een capaciteit van tweeduizend personen. De fans zijn erg jong. Veel mensen hier hebben wel al wat metal gehoord maar de meeste zijn jongeren en dan bedoel ik tussen de vijftien en de twintig à vijfentwintig jaar. Er zijn zo wel een paar plaatsen hier. Maar je kan het geen scene noemen. Er zijn geen radio’s of megastores waar je muziek kan beluisteren of kopen. Je kan hier enkel spelletjes zoals PlayStation kopen. Er bestaan nog wel serieuze bands die hard werken en er is een publiek maar die zijn nog allemaal heel erg jong. Het groeit maar er moet een betere fundering gelegd worden. We proberen daar zelf ook wel in het helpen maar we blijven een band en sommigen zien ons als mentoren, wat ik niet wil. Ik hoop wel dat we een basis helpen leggen voor de toekomst.
Na al die tijd ben jij nog het enige stichtend lid en dit jaar zijn er nog eens twee nieuwkomers bij: Julian Dietrich en Stefan Dietz en dat lijken me geen Arabisch namen te zijn. In tegenstelling tot jij en medegitarist Youssef Saleh.
Ondertussen is Youssef ook naar Duitsland vertrokken om zijn master te halen en blijf ik nog over als enige Egyptenaar. Dus hebben we de andere leden ook maar gezocht in Duitsland. Logistiek is dat een veel betere keuze als je wil touren in Europa.
Julian Dietrich (drums) zit nu al een jaar in Crescent en laat dat nu net het jaar zijn dat corona ons getroffen heeft. Ik heb hem nog nooit in het echt ontmoet. Onze vorige drummer Amr Mokhtar had alle drumlijnen al geschreven. Julien kreeg ze en wilde er niets meer aan veranderen. Mokhtar liet wel een groot gat achter want mijn band met hem was erg intens. Toen ik Julien zijn werk hoorde, werd ik bijna omvergeblazen. Bassist Stefan Dietz kende ik al jaren als bassist van Melechesh. Hij heeft trouwens Julien geïntroduceerd. Ik heb alles bij mij thuis opgenomen en de zangpartijen werden in een studio in de buurt opgenomen. Ik stuurde dan alles door naar Duitsland waar de rest hun partijen opnam. We spraken elkaar dan via Skypesessies hoe we het juist gingen aanpakken. Uiteindelijk verliep alles heel vlot. Victor Bullok deed in Duitsland op een week de mix en de mastering en het resultaat was te gek.
Kunnen we met een nieuw album en een nieuwe band spreken over een nieuw hoofdstuk in Crescent?
Ik vind van wel. Vlees en bloed zijn belangrijk. We speelden al twee decennia met die mensen maar het was een vitale verandering. De oude leden zijn nog steeds familie en gaven me nog steeds feedback. Noem ze gerust schaduwleden. Maar de nieuwe bezetting geeft de band een nieuw level.
Crescent speelt brutaal maar op een technische manier. Hoeveel moeite kost het om zo goed te leren spelen zoals jij kan?
We komen van heel ver. Na twintig jaar moet je je grenzen verleggen zonder in herhaling te vallen. Metal is intelligente muziek, het is zoveel meer dan enkel je hoofd bangen. Sommige bands maken heel ingewikkelde composities. Je moet hard oefenen. Ik ben geen gitaargoeroe maar kan complex klinken zonder dat het complex is. Ook je eigen benadering is belangrijk.
De oosterse en Egyptische partijen zijn niet zo overweldigend maar klinken prachtig. Waar heb je die oude instrumenten gevonden of wat heb je gebruikt?
De koortjes en percussie zijn van mijn hand. In het openingsnummer ben ik helemaal vanaf nul begonnen. Ik had het idee om iets dynamisch te doen. Het waren allemaal samplers dat ik op mijn laptop gemaakt had en dan georkestreerd had. Ik heb dan alle woorden uitgeroepen in het oud-Egyptisch. Alles vertalen naar het oud-Egyptisch was al een project op zijn en ik heb enkele historici raad moeten vragen hoe het te vertalen en op de juiste manier uit te spreken. Maar het is authentiek en ik had cinegrafisch al iets in mijn hoofd hoe het moest klinken als oorlog. Ik schreeuwde de zinnen uit de rest van de band schreeuwde dan achter mij het refrein.
Als extra krijg je de bonus ‘Dreamland’, een oud Crescent nummer uit de demo ‘Edgar Allan Poe’s Dreamland’ van 1999. Toen je dat nummer opnieuw opnam, voelde je dan hoe je geëvolueerd was als muzikant?
Enorm, dat je kan wel horen aan het geluid. Het is heel old school black metal en je hoort er de ontwikkeling van Crescent in. We speelden het altijd al live en nu hadden we de gelegenheid om het na twintig jaar nog eens opnieuw op te nemen en op een deftige manier.
Nu komen we aan een erg heikel onderwerp. Hoe zie je de toekomst van Crescent want het komende jaar wordt er nog niet veel verwacht?
Alles staat wat on hold. Het duurde heel lang om dit album te maken dus doe ik het nu eventjes wat kalmer aan en wacht op de feedback en interviews. Er stonden twee shows in Duitsland gepland maar die zijn al verzet naar 2022. We wachten nog op de bevestiging van een Europese tour maar dat is nog eventjes afwachten. Ik hoop dat het allemaal wat goedkomt met de vaccinaties.
In Egypte gaat het niet zo snel vooruit. Het is zo een grote bevolking en op bepaalde plaatsen leeft die heel dicht bij elkaar. Het is niet zoals in Indië. Niet zo slecht maar wel slecht. Er was in het begin een lockdown maar de gezondheidszorg heeft het moeten afleggen tegen de economie. Zelf werk ik voor een IT-firma en kan ik van thuis uit werken. Als ik buiten kom draag ik mijn masker en ontsmet mijn hadden maar hier is alles nog onstabiel en onze regering staat er niet echt achter. Er zijn ongeveer een miljoen Egyptenaren gevaccineerd maar dat is slechts een procent van de bevolking. Ik hoop dat alles onder controle geraakt tegen de zomer en dat de natuur het virus wat vervaagt. Ik laat me wel zeker vaccineren. Zelfs moest ik als persoon tegen het vaccin zijn, moet ik het laten doen want anders kan ik niet reizen. Ik heb dus niets te winnen als ik me niet laat vaccineren.
Alvast bedankt voor je tijd. Ik heb juist nog een vraag. Jij bent de eerste persoon uit Egypte die ook ooit interview en hier in Europa denken heel wat mensen nog steeds dat metal maken in een moslimland niet altijd mogelijk is.
Ik kan me zeker voorstellen dat jullie dat denken en vind het normaal. Maar metal bestaat en het is overal. Het is geen rebelliemuziek maar het spreekt tot de geest. En dat is waar we voor leven.
