Crayon Phase is een Duitse band die muziek maakt die zich ergens op de grens van progressieve rock en metal bevind. Al sinds 2008 is de band aan het werk maar pas in 2013 kwam het debuut album ‘Within My Recollection’ uit. Toetsenist Frank Bommer stapte toen uit de band en zag (toen zanger) Frank Wendel zich genoodzaakt om de toetsen voor zijn rekening te nemen. De band begon met het schrijven van nieuwe liedjes terwijl er ondertussen gezocht werd naar een nieuwe zanger, die uiteindelijk werd gevonden in de vorm van Raphael Gazal. Zes jaar na het debuut zou het nieuwe album, ‘Two Hundred Pages’, dan eindelijk te beluisteren zijn.

Het album beschrijft het verhaal van een man die iedere ochtend wakker wordt zonder te weten wat de dag ervoor is gebeurt, om het nog ingewikkelder te maken wordt hij keer op keer gebruikt door een groep misdadigers voor diverse criminele activiteiten. Via zijn dagboek komt hij erachter hoe hij in die situatie verzeild is geraakt en hoe hij er weer uit kan komen. Het is misschien geen Oscar waardig verhaal, maar op zich is het wel materiaal dat kan leiden tot interessante resultaten. Hoewel de band best wel aardige muziek maakt kan ik het toch niet echt als bijzonder classificeren. De muziek is een beetje vergelijkbaar met het hardere werk van Arena. Simpelweg, het klinkt als iets wat je al vaker hebt gehoord. Origineel zijn is zeker geen verplichting om een leuk album te maken, maar het helpt wel. Met sterke composities of exceptionele muzikaliteit kan je ook coole muziek maken, maar ook dit is niet aan de orde. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat het slecht is wat de Duitsers doen, maar ook hier is het gewoonweg niet bijzonder. De instrumenten vind ik bij vlagen ook niet overtuigend genoeg, de gitaren hebben niet altijd een mooie sound en de solo’s en leads vind ik ook niet altijd even mooi klinken. De keyboards zijn eigenlijk wel prima zolang ze op de achtergrond staan, maar bij de melodieën vind ik soms de partij én de sound niet zo mooi. Eigenlijk de enige instrumenten waar ik wat enthousiaster over ben zijn de drums en de basgitaar, die partijen vind ik wel goed en zijn smaakvol, maar daarvan vind ik soms dan net weer de klank niet zo mooi. Dat ligt met name in de mix en master, die op zich wel goed is maar niet fantastisch. En dan de vocalen, hoewel Gazal alles bijzonder zuiver zingt is er weinig (lees: geen) persoonlijkheid in zijn zang te vinden. Nergens heb ik het gevoel dat hij met emotie zingt of dat hij alles geeft tijdens het zingen. Daarnaast ben ik ook geen liefhebber van de klank van zijn stem, maar daar kan hij natuurlijk niet zoveel aan doen.

‘Two Hundred Pages’ is echt geen slechte plaat, maar als ik het vergelijk met het betere werk in dit genre dan moet ik toch echt vaststellen dat ze nog wel het een en ander moeten verbeteren om op hetzelfde niveau te komen. Ik denk voornamelijk dat er met een écht goede zanger die ook nog eens goede teksten kan schrijven net iets meer uit de muziek valt te halen. Ook zou ik graag zien dat ze iets uitdagendere zouden spelen, niet zozeer technisch maar wel stilistisch, waardoor ze een meer eigen geluid krijgen. Dit album heeft in ieder geval geen blijvende indruk op mij weten te maken maar wie weet wat de toekomst nog te bieden heeft.