Het Finse Craneium is alweer aan hun vierde werkstukje toe. Deze nieuwste, ‘Point Of No Return’ gaat als een vaak redelijk kabbelende, altijd goed gevulde stroom, met zo nu en dan stevige weerbarstige golven, verder op zijn pad in een rostachtig, weelderig muzikaal landschap. Craneium weet nog steeds bombastische, laag-gestemde, doomy  riffs mooi te combineren met ronduit dromerige stukken.

De nummers zijn veelal tegelijkertijd bombastisch en kil zoals sommige meer gothic en wave-achtige nummers kunnen overkomen. In deze tijd waarin de combinatie stoner en shoe-gaze in opkomst is, kan dit een behoorlijke groep mensen aanspreken. Zes nummers op deze plaat die allemaal minimaal vijf tot zes minuten klokken, met twee nummers die zelfs de zeven minuten overstijgen. Meestal zijn juist die langere “muziekstukken” die mij persoonlijk erg kunnen aanspreken, omdat muzikanten dan vaak helemaal ergens in op kunnen gaan en dit volledig muzikaal expressief kunnen uitbuiten, wat je dan als luisteraar soms weer bijna kan “voelen”.

‘A Distant Shore’ is zo’n lang epos dat heel kalm op gang komt, zeker sfeervol is, maar bijna op een “muzikaal behang” manier; deze komt niet echt binnen. Wanneer je op het punt staat door te zappen, op driekwart van het nummer, is er opeens een interessante eruptie, maar deze valt weer jammerlijk snel terug in de ietwat futloze kabbelmodus. Gelukkig kunnen de andere nummers wel echt indruk maken, of dat nu in de dromerig, hypnotiserende situatie is, of wanneer je overdonderd wordt door pure prog passages, of een monsterachtige, zware riff. Persoonlijk vond ik voorganger ‘Unknown Hights’ in zijn geheel iets sterker, maar met ‘Point Of No Return’ hebben ze toch weer verdienstelijk plaatje afgeleverd.