Bij Noorwegen denken we toch meestal aan black metal of aanverwante genres en zeer zeker niet aan prog metal, maar toch lopen daar ook mensen rond die graag metal voor de denkende mens maken. Via het Griekse Rock Of Angels label bereikt ons dan ook ‘Mindweaver’ van de Noorse band Course Of Fate. Dit label heeft ons onder andere ook de fantastische muziek van Guardians Of Time. Uitgebracht, dus de verwachtingen waren weer eens hoog gespannen. Te hoog helaas, want waar Guardians Of Time (prog)metal maakt die je direct naar binnen zuigt duurt dat bij deze band veel langer, of het gebeurt niet.

Laat ik echter voorop stellen dat dit absoluut geen slecht album is. Het duurt alleen erg lang tot het geland is. Het thema is, zowel muzikaal als tekstueel, erg duister, zwaar en drukkend. In de brute lente van de afgelopen weken, vol zonneschijn en kwetterende vogels, is dat natuurlijk lastig te plaatsen. Ik heb de teksten er niet bij gekregen, maar duidelijk dat het over de wat duistere kanten van de menselijke ziel, en alle worstelingen als gevolg daarvan, gaat.

Afwisseling is troef op dit album. De muziek gaat van heel klein, naar dreigend naar groots en bombastisch, zonder daarbij de duistere sfeer te verliezen. Echt knalhard wordt het nergens, maar dat pas ook niet bij deze muziek. Toch zit de vaart er soms wel goed in en valt er genoeg mee te timmeren. Qua geluid en sfeer zit deze band een beetje tussen prog-grootheden zoals Tomorrows Eve, Shadow Gallery en Beyond Twilight in. Er zijn echt wel mindere bands om mee vergeleken te worden. Toch ben ik minder enthousiast dan bij die bands. Dat komt mogelijk door het voortdurende sombere thema en de soms moeilijk te doorgronden muziek. Deze plaats is in de loop van de tijd wel steeds prettiger geworden. Het is echt een groeiplaat die veel geduld vergt. De zang is echter ook nog een ding voor mij. Zanger Eivind Gunnesen heeft geen sprankelende of indrukwekkende stem. Nergens (echt nergens) vliegt hij uit de bocht, maar hij komt ook echt nooit in de buurt van het randje van vals en doet soms echt leuke dingen met zijn stem. Hij kan op veel verschillende manieren goed zingen. Maar zoals gezegd, het sprankelt niet echt, het weet mij niet volledig te raken.

Aldus; een goed album, zeker als je bedenkt dat dit een debuut album is, maar wat wel veel van de luisteraar vraagt. Met name geduld en somberheid heeft men nodig. Dat neemt niet weg dat wanneer je je de tijd gunt je een mooi album hebt voor een sombere novemberavond…