Heb je spijt dat Nevermore niet meer bestaat of vind je dat Iced Earth niet genoeg albums uitbrengt? Dan hebben wij de oplossing met ‘Hiding From The World’ van Communic. Wat wij in de wandelgangen al eens stevige US metal noemen, komt in dit geval uit Noorwegen en Communic heeft toch ook al een lange staat van dienst. Met de vorige statements willen we trouwens allerminst insinueren dat de drie Noren geen eigen geluid hebben. De melodieuze progressieve power metal, voor de stevigheid verrijkt met een vleugje thrash, staat al jaren als een huis, zodat we ons telkens afvragen waarom ze minder bekend zijn dan eerder vernoemde bands.

Drie jaar na ‘Where Echoes Gather’ (2017) heeft zanger/gitarist Oddleif Stensland met zijn twee kompanen het zesde studioalbum ‘Hiding From The World’ klaargestoomd en dat begon allemaal in een hut in de prachtige Noorse natuur. Oddleif wilt nooit gepusht worden en dat hoor je aan de kwaliteit van elk nummer. De zang is geladen en intens, de solo’s hartverscheurend, de drumpartijen retestrak en de melodieën blijven al hangen na luttele luisterbeurten. Kan dit hun beste album ooit zijn? Daar zou ik momenteel bevestigend op antwoorden, want meteen na de eerste luisterbeurt wilden we het terug horen. En bovendien is het volgens de band ook het meest toegankelijke.

‘Plunder Of Thoughts’ hakt er weldra hard in met ferme riffs en een thrashy vaart, maar de zang heeft altijd iets episch en verheven. Er zitten veel breaks in de lange songs, zodat er ook meteen beschouwend gezongen stukken opvallen. Om dan weer los te gaan met een vurige gitaarsolo. De gevoelige zang in het titelnummer beklijft, omkranst door heerlijke solo’s. De hardere stukken zijn strak en wanneer men naar een climax toewerkt en vocaal even de hogere regionen aantoetst moet Communic niet onder doen voor Iced Earth. Tokkelende gitaren, riffs, gedreven zang… het volgt elkaar allemaal naadloos op in de stevige epossen  ‘My Temple Of Pride’ en ‘Face In The Crowd’. Zin in een semiballade die meteen bekend klinkt – zeker door het akoestische begin à la Metallica – maar in feite een weergaloze track is? Zing dan luidkeels mee met ‘Born Without A Heart’. Die tragere songs blijven trouwens nooit de hele tijd sensitief, er wordt op tijd en stond stevige metal gepresenteerd en het drumwerk van Andersen is daarbij denderend goed. Communic wisselt heel bewust hardere songs af met kalmere, zodat ‘Scavengers Await’ weer stoer en strak is, maar het interludium ‘Soon To Be’ (met spelende kinderen) gaat vooraf aan ‘Forgotten’ en dat is weer een knaller die tekstueel en muzikaal diep emotioneel is. Wat een prachtsong! Deze afsluiter vol zelfkwelling – de mooie momenten zijn spoedig vergeten, de slechte daar wordt je op aangesproken, dat is de les – doet je nadenken over het leven en is de kroon op het werk van een duister album dat gewijd is aan hetgeen wij achterlaten als erfenis na onze dood. Gelukkig heeft Oddleif ons verzekerd dat hij geen depressie heeft, maar muziek nu eenmaal een uitlaatklep is voor dingen die je bezighouden. Wij hopen namelijk op nog veel meer albums van dit kaliber van Communic!