Chrome Ghost is niet een of ander back-up programma voor je computer. Nee, het is de band die je zou tegenkomen als je Opeth volgde en rechtdoor was gegaan waar die band op een bepaald moment linksaf ging. Deze Californische formatie biedt de combinatie van doom, death, progressieve post-rock en verstilde akoestische passages waar Opeth ooit in grossierde voordat Mikael Åkerfeldt zich stortte op de Zweedse jaren zeventig progrock en al doende een hoop fans uit de begindagen van de band vervreemde. Is Chrome Ghost dan een ordinary copycat, een veredelde Opeth-tributeband met eigen nummers? Dat gaat te ver, maar het is overduidelijk waar dit trio de mosterd heeft gehaald. Tegelijkertijd kun je met evenveel overtuiging beweren dat Chrome Ghost een bijzondere mix is tussen Tool en Alice in Chains, met een stevige dosis Yob. Hoe het ook zij, we hebben hier te maken met een creatieve, ambitieuze band die in de vier lange songs op het tweede album ‘The Diving Bell’ op het randje van pompeuze bombast balanceert – en niet in de gapende afgrond die overmoed heet dondert. Schijnbaar moeiteloos schakelt Chrome Ghost van razende blastbeats naar meerstemmige melancholie ondersteund door weemoedig gitaargetokkel. De songs zitten dermate complex in elkaar, met een opeenvolging van maatwisselingen, breaks en progressies dat het amper te bevatten is dat er slechts drie dagen voor nodig waren om deze muzikale spekkoek op te nemen.

Dat Chrome Ghost geen easy listening maakt en ‘The Diving Bell’ niet direct een upbeat feestplaat is moge duidelijk zijn. Het beeld van de duikersklok is een metafoor voor de hulpeloosheid die iemand ervaart tijdens periodes van eenzaamheid en psychische nood en de achtbaanrit die het titelnummer is, is bedoeld als een soundtrack bij een dergelijke heftige episode. Heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, roepend om hulp naar iemand die er moet zijn, maar niet gevonden kan worden in die kleine luchtbel omringd door onderwaterduisternis. Het is heel bijzonder hoe zo’n heftig uitgangspunt, deels autobiografisch bovendien, kan leiden tot zoiets louterends. Door de lengte van het nummer – ruim veertien minuten – en de extreme contrasten in het nummer – zwaar en licht – voelt ‘The Diving Bell’ als een innerlijke reis. Iets waar je helemaal in op kan gaan en waar je je, als je wilt, volledig aan kunt overgeven. Het is een song die zich leent om steeds weer opnieuw te beluisteren en dan steeds weer nieuwe elementen te ontdekken. Te ontdekken dat er eigenlijk niet meerdere muzikale thema’s in het nummer zitten, maar dat hetzelfde thema in allerlei verschillende vormen steeds weer terugkeert. De andere drie nummers mogen dan qua complexiteit en gelaagdheid niet in de buurt komen van het titelnummer, ze doen er in intensiteit weinig voor onder.

‘The Diving Bell’ is al sinds eind november vorig jaar beschikbaar, maar komt nu pas boven drijven. Deze plaat had natuurlijk de eindejaarslijst van 2019 moeten domineren, wat om praktische redenen niet is gebeurd: er was namelijk (nog) geen plaat. Cassettes mogen dan tegenwoordig weer heel hip zijn, ze zijn ook vaak notoir slecht verkrijgbaar. Dit euvel wordt nu door Seeing Red Records opgelost met een re-release als minder hippe vinyl en cd en een betere distributie. Zo kan ‘The Diving Bell’ na aanvankelijk over het hoofd gezien te zijn wellicht toch nog een van de beste albums van het afgelopen en huidige jaar worden.