Hoewel de band voluit ‘Cristiano Filippini’s Flames Of Heaven’ heet, is het geen schande wanneer je Cristiano Filippini eigenlijk helemaal niet kent, zoals ikzelf. Misschien dat zijn naam bekend voorkomt als je van klassieke muziek houdt. De Italiaanse Filippini is van huis uit namelijk een muzikant en componist uit de klassieke school en heeft al een aantal klassieke (volledig instrumentale) albums op zijn naam staan, compleet met een volledig concert. In zijn vrije tijd houdt Cristiano echter ook van een lekker potje beukende metal. En daarom trommelde hij een aantal muzikale vrienden op om een heavy metal album te maken onder de naam Flames of Heaven.

Met de klassieke achtergrond in het achterhoofd was ik een beetje bang voor een kitcherig Yngwie Malmsteen achtig album, maar ‘The Force Within’ is verre van dat. Het is een melodieus symfonisch (uiteraard) metal album geworden waarbij de gitaar (Cristiano’s instrument in deze band) niet eens constant in de spotlights staat. Met zanger Marco Pastorino, tweede snarenplukker Franco Michelotti (later vervangen door Michele Vioni) en ritmesectie Paolo Caridi (drums) en Giorgio Terenziani (bas) heeft Filippini er een homogeen geheel van weten te maken.

Hoewel het wel degelijk om een symfonisch metal album gaat komt de klassieke achtergrond van de hoofdrolspeler eigenlijk nauwelijks door. Ik hoor meer invloeden uit de heavy metal, ook in het slaggitaarwerk en in de solo’s. Uiteraard is het geheel hier en daar overgoten door toetsendekens, de gitaren staan duidelijk op de voorgrond. Zanger Marco heeft een prima stem, van mij had hij zijn scheur echter wat vaker voluit open mogen trekken. Op een aantal tracks lijkt zijn volume wat laag, zoals te horen is op de ballad ‘Always With You’ en de rockende opener ‘We Fight For Eternity’ dat na het korte intro ‘The Force Within’ uit de startblokken schiet. Hij heeft overigens géén Italiaans accent, een zegen! Dat is wel eens anders bij bandjes uit Italië. Wat verder opvalt is het mooie koorwerk, dat af en toe wat Queen achtig aandoet maar zeker bijdraagt aan het sfeertje van de plaat. Je kunt de muziek van Flames of Heaven nog het beste vergelijken met een band als (de oude) Pretty Maids. Door sommige epische stukjes in de muziek moest ik ook aan Ayreon denken. 

Voor een hobby album is ‘The Force Within’ bijzonder goed geslaagd. En om met een hobby bandje een album af te leveren van deze klasse, is bijzonder knap te noemen. Ik ben benieuwd wat de volgende stap van Cristiano Filippini wordt, een nieuwe symfonie of toch een album van Flames Of Heaven?