We schrijven de start van het huidige millennium. Na het overschaduwende succes van een zijprojectje met de naam Trans-Siberian Orchestra, wacht het verhaal van Savatage niks anders dan een stille en inglorieuze dood. Metal muzikanten als de bandleden van Savatage zijn, zitten ze er niet op te wachten om niks anders meer te doen dan kerstliedjes maken, dus maken velen een solo-doorstart. Zo ook Chris Caffery, die in 2004 met zijn solodebuut ‘Faces’ op de proppen komt en de wereld laat horen dat hij naast gitaar spelen ook een heel degelijk potje kon zingen. Inmiddels is de tijd alweer twintig jaar opgeschoven en heeft Chris vijf albums op zijn naam (zes als je ‘Faces’ en ‘God Damn War’ uit elkaar houdt zoals de bedoeling was), waarvan het laatste alweer uit 2018 stamt. Nu komt Chris met een verzamelalbum, ’20 Years of the music man’ naar een EP van de beste man uit 2004.

Deze dubbel-CD bevat hoofdzakelijk materiaal van de vijf of zes albums van Chris Caffery. Zoals het bescheiden hitsingletje ‘Pisses Me Off’. Helaas wel de Amerikaanse radio-edit waar alle “fucks” netjes weggebliept zijn want ja, dat woord is natuurlijk te vulgair voor een land wat beschavingsniveau “fentanyl, school shootings en grab ‘m by the pussy” heeft bereikt. Van die eerste plaat vinden we trouwens ook ‘Abandoned’, waarvan Chris de muziek eigenlijk geschreven had voor een Savatage album wat nooit mocht komen. Tel daarbij op dat Jon en Criss Oliva en Paul O’Neill de grootste inspiratiebronnen voor Chris waren, en het zal je niet verbazen dat je een behoorlijke Savatage saus in de muziek hoort. Zelfs de stem van Chris heeft behoorlijk veel weg van die van Jon Oliva. Welke telg ook benoemd mag worden is ‘What Child Is This’, een instrumentaal nummer van de EP ‘Music Man’ wat niet geheel ontoevallig dezelfde titel draagt als een nummer van Trans-Siberian Orchestra uit datzelfde jaar. Naast het voor sommigen van jullie al bekende werk van Chris, is dit product meer dan een best-of. Er staan ook stukken op die minder bekend zijn of helemaal nieuw. Als eerst is er ‘Do You See What I See Now’, een gloednieuw nummer wat goed laat horen hoe ontzettend Chris is gegroeid als songwriter, gitarist en ook als zanger. In ‘S.O.T.S. (Sick of this shit) en ‘Glitter’ hebben we twee nummers die alleen als single zijn uitgekomen. Verder zijn er ‘My Light’, ‘Last Time’ en ‘Then She’s Gone’, alledrie nooit eerder uitgebracht.

Helemaal toevallig zal de release van deze verzamelaar niet zijn qua timing. We zitten immers aan de vooravond van het Europese deel van de veelbesproken reünietour van Savatage, op welk moment kan Chris nou op nog meer publiciteit rekenen dan nu? Dus ja, er zullen ongetwijfeld financiële redenen hebben meegespeeld bij het plannen van deze release. Het feit dat grofweg een derde van de CD nieuw materiaal is of materiaal wat zelfs velen van zijn trouwe nooit gehoord hebben is dan wel weer positief. Het enige grote gemis aan dit product is het ontbreken van het schitterende ‘Lost Tonight’, een hartverscheurende ode wat Chris heeft geschreven aan Paul O’Neill wat op ‘the Jesters Court’ te vinden is.