Gelukkig blijkt de comeback van Celestial Season geen eenmalige gebeurtenis te zijn die in 2020 het uitstekende album ‘The Secret Teachings’ opleverde. Neen, de Nederlandse doom/death metal band die in de jaren negentig twee indrukwekkende albums maakte in de stijl van My Dying Bride’s ‘Turn Loose The Swans’, Paradise Lost’s ‘Gothic’ en Anathema’s ‘Serenades’ heeft de smaak terug te pakken en verwent ons nu met een vierde schijf in doom stijl (ze hebben ook een stonerrock-periode gekend). Sterker nog, ‘Mysterium I’ is het eerste deel van een trilogie die in 2022 en 2023 gaat uitgebracht worden. Elk album heeft een bepaald concept.

De reüniebezetting – met leden uit fase 1 en 2 – heeft stand gehouden en dat betekent dat de songs verfraaid worden met cello en viool (wat hen al spontaan een My Dying Bride tintje bezorgd), het melancholische gitaarspel bulkt van emoties en de verderfelijke grunt van Stefan Ruiters klinkt nog meer naargeestig dan ooit. De schoonheid van verdriet en weemoed wordt hier weer in zeven songs van 5 à 6 minuten vol overgave gekoesterd. Celestial Season maakt echt nog zo’n heerlijke emotionele muziek die in de jaren negentig populairder was dan nu, al mag het aantal doom metal fans niet onderschat worden. Het is een trouw publiek, dat is één van de redenen waarom er potentieel zat in een comeback van Celestial Season.

Een prima prototype van hoe de band anno 2022 klinkt, is de openingstrack waarvan ook een videoclip te bekijken is. ‘Black Mirror Waters’ is net zoals de hele plaat, behoorlijk mysterieus. De albumtitel is dus goed gekozen. Momenten van intense zware doom riffs en een meer rockend tempo wisselen elkaar af in deze song. Naast de ruwe grunts zijn er ook gesproken stukken, eerst gejaagd, daarna berustend. Toch laat deze song een vrij vlotte indruk na. Voor doom metal dan toch. Het is genieten geblazen van huilende gitaar leads en wazige grunts in ‘The Golden Light Of Late Day’. De gitaarsound is echt herkenbaar, een beetje ronkend, maar toch slepend. In ‘Sundown Transcends Us’ klinken de strijkers ietwat oosters. De vervormde zang in ‘This Glorious Summer’ bezorgt je rillingen. Dat akelige gevoel vermeerdert door de bijzonder onrustige gitaarpatronen in ‘Endgame’, maar het wordt een halt toegeroepen wanneer de melodieuze gitaren weer heersen. ‘All That Is Known’ begint met uitwaaierende klanken met postrock aureool, daarna glijden we in een atmosferische mist met gesproken woord (tijdens grunts zelfs) en een onbestemd gevoel van psychedelische expansie, waar ook weer viool doorheen fladdert. Lichtjes wordt er dus geëxperimenteerd, maar de afsluiter ‘Mysterium’ is een klassieke doom/death song met een robuust karakter. Het album vergt enkele draaibeurten eer je alles weet te waarderen, maar onze inzet wordt beloond met een gaaf album dat uitmunt in weemoed.