Hoe en wanneer is de vroegere doombezetting van Celestial Season terug bij elkaar gekomen en actief geworden?
Eigenlijk is het zo dat enkel de eerste twee albums van Celestial Season doom metalalbums waren. Ik ben zelf bassist, maar ik heb het eerste album helemaal meegedaan, ook wat schrijven betreft en ook bij het tweede album ben ik best wel betrokken geweest. In principe tot wanneer ze het album echt gingen opnemen – ik heb ook meegeschreven en meegewerkt aan de demo voor het tweede album – in die tijd, vijftien jaar geleden, was een demo heel belangrijk, want daar kondigde je in feite je album mee aan. Ik ben toen eigenlijk noodgedwongen uit de band gegaan, maar dat had te maken met het feit dat ik een vaste baan kreeg bij een platenmaatschappij en die zeiden: ‘Het is leuk dat je in een bandje zit, maar je moet nu voor onze artiesten gaan werken. Je moet kiezen: je band of deze baan.’ Het was een goede mogelijkheid, dus ik heb toch moeten kiezen. Ik ben dus uit de band gestapt bij het tweede album, maar wel bij de band betrokken gebleven. Een beetje advies geven en managementachtig. Ik heb dus natuurlijk ook gezien dat ze voor het derde album dan weer eerder de grunge/stonerrock kant opgingen en daar werd best wel heftig op gereageerd door fans. We hadden toen twee fantastische doom metalalbums, maar we wisten toen niet dat dit voor veel mensen belangrijke albums waren of zouden worden. Ik ben altijd een beetje in contact gebleven met de jongens, ook al was ik uit de band. Vorig jaar bijvoorbeeld had ik met Jason Köhnen, het creatieve brein van de band, een lunch in Rotterdam. Met Jason heb ik de band ook opgericht, samen met Stefan Ruiters. Ik had zoiets van: ‘zou het niet gaaf zijn om gewoon weer een doom metalalbum te maken?’ Gewoon uit het niets. Jason had zijn twijfels en keek op tegen het gedoe. Ja maar, vond ik, we kunnen nu veel anders doen, ook op afstand gaan schrijven. Vroeger moest je natuurlijk in de oefenruimte zitten, maar nu kan je alles digitaal. Ik ging toen naar huis en dacht dat Jason het niet zag zitten. Maar drie weken na die lunch kreeg ik een berichtje van Jason, dat hij ook naar enkele anderen stuurde, o.a. naar Olly Smit: ‘Ik heb drie teksten gemaakt in de stijl van die eerste albums, wat vinden jullie ervan? Vind je het leuk om hiermee verder te gaan en ook mee te schrijven?’ Het was allemaal nog in demofase, maar supergoed. We vonden dat we dan Stefan Ruiters ook erbij moesten hebben met zijn gruntzang van de twee eerste albums. Daar heeft Jason dan op een bepaald moment geprobeerd contact mee te zoeken en dat was best een dingetje, want het is zo gegaan dat op een bepaald moment Stefan, doordat de band meer de grunge/stonerrock richting uitwilde, dat Stefan op een bepaald moment uit de band is gezet. Zo van: ‘ja, jij kan niet echt zingen, jij kan alleen grunten, we zoeken een echte zanger nu’ en dat was een beetje op een rare manier gebeurd, niet zo prettig. Jason wou het echt wel goedmaken en hem terug bij de band vragen voor dit nieuwe album. Hij is ermee gaan afspreken en het is gelukt. Zo is Stefan er terug bij gekomen en zo is het balletje eigenlijk gaan rollen. Vorig jaar na de zomer, augustus/september zijn we eigenlijk wat meer begonnen. Elke maand kwamen er nummers bij, bandvergaderingen nu en dan natuurlijk over hoe we het zouden aanpakken. Zo is het tot stand gekomen. Het was niet altijd eenvoudig, omdat nog wat oud zeer moest worden weggewerkt. We hebben het ook aan Robert Ruiters gevraagd, want dat is de broer van Stefan en die is toen samen met Stefan uit de band gegaan, maar die had er toch niet echt veel zin in, al vond hij het wel leuk dat er nu een reünie is. Vandaar dat we nu in principe een bezetting hebben die een beetje bestaat uit muzikanten van het eerste album, waaronder ik, en van het tweede album, zoals Olly Smit, die is er pas op het tweede album bijgekomen om mijn positie in te vullen. Die is toen basgitaar gaan spelen. De bezetting van nu is dus een combinatie van het eerste en tweede album.

Jullie hoorden bij de opkomst van gothic/doom uit Engeland…
Paradise Lost was toen wel aardig populair en My Dying Bride. We zaten ook wel een beetje in die scene, in die stijl te werken natuurlijk.

Jullie hebben de authentieke sound behouden. Hoe zijn jullie daarin geslaagd?
Een paar dingen hebben we wel in een echte studio opgenomen, zodat het voldoende organisch gaat klinken en dat zijn sowieso de vioolpartijen en de cello, een gedeelte van de zang heeft Stefan thuis gedaan, maar ook een gedeelte in de studio. Daar heb je meer dynamiek. Bas heb ik heel veel van thuis ingespeeld via een heel goede interface. Ik heb nieuwe geluidsapparatuur gekocht. Ik heb nu geen 4-snarige, maar een 5-snarige bas, omdat dit een soort jongensdroom was om ooit een 5-snarige basgitaar te hebben. Ik ben gaan zoeken naar een basgitaargeluid dat een toevoeging geeft aan dat doomgeluid. Ik heb een geluid gevonden dat eigenlijk gitaargericht is, maar dat heb ik op mijn bas gezet. Zo krijg je dat melancholische, diepe geluid. Er is toch nog behoorlijk wat heen en weer gemaild om kleine dingetjes anders te doen, zelfs een hele baspartij opnieuw gedaan. Het voordeel is natuurlijk dat je voor een stukje digitaal kan gaan. Vroeger moest je naar een studio toe, dan had je twee weken – dat is zelfs nog redelijk lang – en dan moest het gebeuren. Dat gaf dus ook een bepaalde energie, maar dat is voor ons als doom metalband niet altijd goed. Het is eerder aan speed metal of punk om te knallen. In doom metal is het veel belangrijker dat je harmonieën krijgt en dat lukt niet altijd in één keer. Het kan ook ineens gebeuren en daar hadden we nu de tijd voor.

Het zal wel een voordeel geweest zijn dat er geen deadline was…
Ja, er was op een bepaalde moment wel een deadline, maar dat was meer omdat we ooit tevreden moesten zijn. Het moest ooit af.

Waarom zijn jullie indertijd eigenlijk overgeschakeld op stonerrock?
We waren allemaal nog vrij jong en dat is typisch. Ineens kwam Kyuss wat we helemaal te gek vonden. Ik was zelf toen al uit de band maar er heerste wel een gevoel van: moeten we nu bij die stonerrock blijven of doen wat we in feite zelf leuker vinden? Het klinkt bijna puberaal, misschien ondoordacht, maar het ging wel uit van gevoel in de band. Het was helemaal iets anders, stonerrock, maar het was destijds wel erg populair moet ik zeggen, ook al joegen we onze eerste fans tegen ons in het harnas. Als ik erop terugkijk nu, dan zou ik de band de raad geven die ommezwaai niet te doen, omdat we na ‘Solar Lovers’ net in een goeie flow zaten en dat is niet slim. Het is wel zo dat ‘Solar Lovers’ pas echt jaren later veel waardering kreeg, en dat we dat op het moment zelf niet doorhadden. We hoorden pas jaren later dat het voor sommige mensen een belangrijk album was. Zelfs nu nog. Nu vind ik ook wel leuk dat het voor iedereen een grote verrassing was dat we nu terug zijn. Dat verrassingselement geeft er een extra dimensie aan. Als je iets totaal niet verwacht en dan ineens heb je meer dan een uur nieuwe muziek in die stijl, dan is dat veel waard. Het brengt ook bij veel mensen herinneringen boven aan die tijd, je gaat weer terug naar je doom metal tijd, maar dan helemaal nu, in 2020.

En dan komen we in het verhaal bij de hamvraag: nemen we een label of niet?
Het voordeel is dat Celestial Season natuurlijk nog een tijd is doorgegaan. Ze hebben het – zeker ook met die grunge en die stonerrock – heel lang vol gehouden en daar zijn best veel contacten uit ontstaan, o.a. met mensen van het Roadburn festival en met Jurgen van Burning World Records. Op een gegeven moment toen dit nieuwe album kwam, vond Jason dat we best bij Burning World Records zouden passen. Het is niet zo’n groot label, maar ze zitten wel precies in de goede scene, ook met die connecties met Roadburn festival. Dan hebben we in ieder geval een label dat begrijpt waar wij mee bezig zijn. Dat hadden we liever dan dat je gaat kijken en wachten of Century Media of Nuclear Blast voorbij zouden komen. Sowieso heb je dan best wel te maken met heftige contracten. Daar hadden we niet zo’n zin in en we hebben ons lesje ook wel geleerd, want met die eerste albums hadden we niet zo’n goeie contracten afgesloten. Dat is de beginnersfout die elke band vaak maakt, maar nu kunnen we dat natuurlijk allemaal goed bekijken en beslissen. Met Burning World is er een heel goede verstandhouding. Als het echt wat meer en beter gaat lopen, dan gaan we er misschien een echt goed contract van maken, maar ja, dat is gewoon een heel prettige manier van zaken doen met Jurgen.

Dat is ook belangrijk…
Precies en we passen bij het label, er zit een actieve media en persorganisatie omheen en ook die vinyl boxset die uitkomt is in samenwerking met Burning World. Ze investeren ook best wel. Er is via bandcamp een bestelling geweest en er wordt veel via postordersysteem  gezonden omdat die boxset kleinere oplagen zijn. Op Spotify kan je luisteren en ook vind je onze cd in de winkels voor zover dit nog gebeurt.

De titel ‘The Secret Teachings’ is voor velerlei interpretatie vatbaar. Zat daar een bepaald idee achter dat je wil delen met de wereld in dit interview?
Toevallig ben ik gisteren bij Jason thuis geweest en hij heeft mij een boek laten zien waar de titel vandaan komt: ‘The Secret Teachings Of All Ages’ heet dat boek. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar eigenlijk gaat dat over heel veel mythologieën, verklaringen over bepaalde dingen. Hoe zeg je dat best? (denkt na) Het is een soort verhalenbundel, een overzicht van verschillende denkwijzen van allerlei culturen en geloofsovertuigingen die ook wel grenzen aan fantasie. Mythologie en zo. Jason is bijvoorbeeld ook een aantal jaren geleden in Egypte geweest en heeft de piramides bezocht. Daar gaat ook een deel van het boek over. Ik moet het boek nog lezen, maar het is natuurlijk ook zo dat films vaak gebaseerd zijn op zo’n mythologieën. Als je dat in feite niet zo goed weet en je hebt zo’n boek gelezen, dan kun je heel wat dingen verklaren en herken je denkwijzen. Daar komt de titel ‘The Secret Teachings’ dus vandaan. Jason hoopt dat mensen erachter komen dat de titel van een boek komt en dat sommige jonge fans of oudere fans of mensen die het album beluisterd hebben misschien ook naar dat boek toegaan en dat boek lezen. Dat lijkt me leuk.

We hebben ook een cover van Type O’Negative ‘Red Water’. Vanwaar die keuze en wat heeft Type O’Negative voor jullie betekent?
Het is in principe natuurlijk een band die ook in diezelfde periode actief was en in feite het meest succesvol was toen Celestial Season alweer naar die andere stijl ging. Jason en ik, de band is eigenlijk samengekomen in Hilversum. Daar was een hardrockkroeg, die heette Baracuda. Daar gingen we altijd heen. Daar was ook ons oefenhok. En daar werd ook altijd Carnivore gedraaid en dat is natuurlijk de band van Peter Steele voordat Type O’Negative werd opgericht. Dus je kan je voorstellen dat de TON albums daarna ook goed werden ontvangen en veel gedraaid werden. Het is een soort onderdeel van die tijd. De precieze keuze voor dat liedje weet ik niet, dat kan Jason best vertellen, maar ik denk dat ie op zich wel past bij het album. We hebben het bewust als laatste gezet. Jason vond het interessant om ook nog iets anders te doen en hij had die zangeres gevonden. Zij heeft ergens on line al een cover staan van TON en dat heeft Jason geïntrigeerd. Met haar op zang, Stefan hoor je wel tussendoor grunten, maar in principe is zij de zangeres. Met ‘Solar Lovers’ hadden we natuurlijk ‘Vienna’ van Ultravox dat heel veel mensen heel goed vonden werken. We vonden dat moeilijk te overtreffen, maar we stonden toch gelijk achter die keuze van TON. Het geeft een verrassende wending aan het album die mensen niet zo snel verwachten.

‘Amor Fati’, is daar een speciaal verhaal aan verbonden?
Het nummer ‘Amor Fati’ is geïnspireerd op de leer van de Stoïcijnen. Persoonlijk is dat voor mij Marcus Aurelius, zodoende de citaten van Aurelius in het nummer. ‘Amor Fati’ staat voor ‘liefde voor het lot’ (of noodlot). Zoals in het boek ‘The Secret Teachings Of All Ages’ van Manly P Hall is de leer van de Stoïcijnen gevuld met de universele kennis, die ook in andere (occulte) leringen te vinden zijn. Zo is ‘White Lotus Day’ een eerbetoon aan Madame Helena Blavatsky. De voorkant van de hoes bevat ook een Platonische lichaam: de Dodecaëder. Er zit behoorlijk veel symboliek in zowel ontwerp, titels en teksten.

Kunnen we hopen op nog meer albums?
We zijn alweer begonnen. We richten ons nu natuurlijk vooral op de promotie van dit album, maar ik geloof dat er toch alweer twee nummers in de steigers staan. Ik wil zelf ook meer schrijven, want ik heb echt niet genoeg tijd gehad om dingen te schrijven. Ik heb wel een paar bassolo’s ingespeeld en gezongen. Ik had vijftien jaar geen basgitaar meer aangeraakt, dus ik moest eerst terug het gevoel krijgen en vlotjes leren spelen. Dat gaat heel snel hoor. Je moet even de souplesse weer krijgen in je vingers, maar het gaat best snel. Ik verwacht dat ik vanaf nu dus meer kan doen qua songwriting en daar hebben we nu dus alle tijd voor. We hebben wel besproken dat we nu even aan één stijl gaan vasthouden, niet ineens weer iets anders gaan doen, want je krijgt nu misschien fans terug die toen heel teleurgesteld waren en we willen niet dat die weer een keer teleurgesteld raken doordat een volgend album ineens heel anders is. Dat gaat niet werken. En we vinden het allemaal leuk om deze stijl te spelen, zeker nu met corona in de wereld zou je het logisch gaan vinden dat er meer doom metal albums gaan uitkomen (lacht). Paradise Lost is ook weer helemaal in de oude stijl bezig. Ik ben benieuwd of er ook nog wat jonge bands gaan opstaan die met doom metal aan de slag gaan. Het is wel de tijdsgeest nu eigenlijk. Wat we alleen nog niet weten is of we een heel album gaan doen, of twee ep’s  De meeste bandleden hebben een voorkeur voor een heel album, omdat je daar echt het verhaal kan vertellen. Het is ook wel muziek waar je helemaal ingesleurd wordt, waar je langere tijd in kan opgaan. Dan zou het zonde zijn als je na vijf nummers stopt. Als Celestial Season door was gegaan in deze stijl, waren ze misschien veel populairder geworden. Dat kan ook zijn. We willen graag dat de oude fans weten dat we er terug zijn. Dat zal best wel wat werk zijn, maar het allerleukste is natuurlijk om wat jongere, nieuwe fans en publiek te krijgen. We moeten nog werken aan onze sociale media, want dat is ook een manier om een wat jonger publiek aan te spreken en aandacht te krijgen.