Carthagods is een metalband uit Tunesië die in 2015 hun debuut uitbracht. Dat album bestond uit zes eigen nummers, een akoestische remake en een cover van Yngwie Malmsteen. De op jaren negentig geïnspireerde progressieve power metal klonk niet slecht maar echt overtuigen kon de band niet, ondanks de bijdragen van Mark Janssen en Marcel Coenen. Vijf jaar later staan ze er terug met opvolger ‘The Monster In Me’, en ik moet eerlijk zeggen dat de band een grote stap voorwaarts gezet heeft. De nummers klinken een pak volwassener en laten een meer als goede indruk achter. Alles is veel beter uitgewerkt en er is afwisseling troef. Toch was het niet zo gemakkelijk om dit album uitgebracht te krijgen. De band was ondertussen verhuisd naar Darkside Records Europe. De zaakvoerder van het label liet zijn bedrijf in de steek en liet de band achter met lege handen. Enkel een video voor het titelnummer bleef over. Gelukkig kon men terecht bij Flyin Dolphin Entertainment en een jaartje later als voorzien, komt het album alsnog uit.

Nog steeds zijn er progressieve invloeden hoorbaar maar je kan de band best onderbrengen in het genre epic metal. Die symfonische elementen worden beperkt gehouden en zorgen voor een aangenaam en boeiende toevoeging. Al van bij opener ‘Whispers From The Wicked’ hoor je dat de band een eigen geluid heeft ontwikkeld. Mikael Stanne van Dark Tranquillity zorgde met zijn gastbijdrage van een extra laagje grunt. De samenhang en afwisseling met vocalist Mehdi zorgt voor een spannende cohesie. Titeltrack ‘The Monster In Me’ vangt aan met zacht Arabisch klinkend gitaarspel en lichte symfonische elementen. Het groeit uit tot een aangenaam en vlot luisterbaar nummer met heel veel afwisseling zowel muzikaal als vocaal. Het gitaarwerk klinkt lekker breed. De goede refreinen zorgen voor een extra elan. ‘A Last Sigh’ is nog zo een hoogtepunt. Het begint aanvankelijk als een semi-ballad die halverwege wat steviger wordt. De grunts van Mark Janssen zorgen hier terug voor een wat ruigere toets. Maar het is vooral het langere ‘Memories Of Never Ending Pains’ dat indruk maakt. Het begint alweer als een mooie ballad met zelfs wat strijkers erbij gevoegd. Het tempo groeit langzaam aan om dan halverwege een akoestische break in te lassen. Het nummer eindigt met een episch en bombastisch einde dat een ongelofelijke impressie nalaat. Afsluiten doen ze met het bijna zeven minuten durende instrumentale ‘The Rebirth II’. Dit lijkt wel hun eigen interpretatie van een Lords Of The Rings achtige filmmuziek waarin hun Arabische roots mooi geaccentueerd worden.

Deze Tunesiërs laten met ‘The Monster In Me’ een sterke indruk achter. Hopelijk wordt dit het album waarmee ze verdiend zullen doorbreken.