Letterlijk één noot heb je nodig om alle twijfel weg te nemen: dit is CARCASS. De Britse band die ontwikkelde van een hevig op punk leunende, schokbeluste splatter grind band, is in de laatste jaren toch vooral een band geworden die de structuur in de songs wil laten prevalleren en hebben de laatste paar releases een duidelijk herkenbare sound erbij weten te vinden. En dat zeg ik als fan van het oude, maar zeker ook van het nieuwe werk. Om een lang verhaal kort te maken, ook Carcass is slachtoffer van de veemde ziekte die onze wereld in de greep houdt… de ironie ontgaat mij uiteraard ook niet, maar de band heeft al enige tijd een nieuw album klaarliggen. Oorspronkelijk was 7 augustus 2020 de geplande datum. Maar aangezien er live geen scheet te promoten valt, maar het nieuwe album toch een beetje onder de aandacht te brengen, is er nu deze tussenoplossing gekozen, de EP ‘Despicable’. ‘Surgical Steel’ dateert tenslotte alweer uit 2013 en helemaal stil blijven, dat kan je als Carcass ook niet maken naar je fans, na eerst al een keer elf jaar uit elkaar geweest te zijn geweest.

Zoals gezegd, als je Carcass de laatste releases zijdelings, maar met interesse hebt gevolgd, dan hoor je werkelijk direct dat je met de legendarische band uit Liverpool te maken hebt. Nee, niet The Beatles, Carcass. Met in Tom Draper vers bloed binnen de geledingen, is het wel duidelijk dat de band niet op zoek is naar een manier om zichzelf opnieuw uit te vinden en ik moet zeggen dat mij dat gunstig stemt. De sound en identiteit van de band voelt voor ons oudere death metal fans vertrouwd en we hebben al van zo ontzettend veel bands mee moeten maken dat ze hetgeen wij waardeerden radicaal de rug toekeerden.

Alle ingrediënten zijn aanwezig, de blast beats, waar ze pioniers in zijn, de onmiskenbaar snerende grunt van Jeff Walker en vooral de flow die ze als geen ander in de muziek hebben. En de vier nummers zijn coherent en tonen tegelijk de diverse facetten en muzikale gelaagdheid van de band. Alles bij elkaar maakt dit ‘Despicable’ tot een groot, maar veel te kort feest, waarbij het gevoel opborrelt dat het hele album wat mij betreft niet veel langer meer hoeft te duren. Een klassieke, op zichzelf staande EP, zoals bijvoorbeeld My Dying Bride en Cradle Of Filth dat vaak gedaan hebben, is ‘Despicable’ niet, het is puur om je een indruk te geven van de koers die de band momenteel voert. En die koers gaat je waarschijnlijk wel bevallen. Mij in elk geval zeker.