Het vorige album ‘Dance and Laugh Amongst The Rotten’ van de Limburgse symfonische black metal band Carach Angren betekende het voorlopige hoogte punt in de carrière van de band rondom  keyboardist / multi-instrumentalist Clemens ‘Ardek’ Wijers en zanger / gitarist Dennis ‘Seregor’ Droomers. Nadat de band eerder als support act had gefungeerd tijdens Europese en Noord-Amerikaanse tours met gevestigde namen als Children Of Bodom, Rotting Christ en Fleshgod Apocalypse ging Carach Angren na de release van hun vijfde conceptalbum succesvol als headliner over deze twee continenten op tour. Helaas niet geheel zonder kleerscheuren zo bleek later, want drummer van het eerste uur, Ivo ‘Namtar’ Wijers, was daarna helemaal klaar met de muziekwereld en hield het voor gezien zo viel te lezen in zijn persverklaring. Carach Angren besloot daarop als tweemans formatie verder te gaan al is Namtar nog wel te horen op de nieuwe aanstaande release ‘Franckensteina Strataemontanus’ dat op 29 mei uit gaat komen via Season Of Mist.

Net als voorgaande albums is ook het zesde album van de barok stijl black metallers Carach Angren weer een concept album. ‘Franckensteina Strataemontanus’ is geheel gewijd aan het concept van Mary Shelly’s boek ‘Frankenstein, or The Modern Prometheus’ geïnspireerd door de Duitse chemicus en theoloog Johann Conrad Dippel, die geobsedeerd was in levensverlenging en reanimatie van dood weefsel. Het album begint met het spannende gesproken intro ‘Here In German Woodland’ over een jongen die in het woud bij Darmstadt aan het spelen is en een paranormale ervaring beleeft, waarna hij ziek wordt en sterf. In het bombastische en licht chaotische ‘Scourged Ghould Undead’ staat hij op uit zijn graf om zijn ouders aan te vallen. In het titelnummer ‘Franckensteina Strataemontanus’ waarin Carach Angren de nodige industrial invloeden verwerkt, wordt vervolgens de hoofpersoon van het verhaal, Johann Conrad Dippel, geïntroduceerd en zijn obsessie om doden tot leven te wekken. In de loodzware midtempo stamper met angstaanjagende orkestrale horror arrangementen ‘The Necromancer’ kruipt zanger Seregor met verschillende bezeten zangstijlen verder in de huid van Dippel. Het perspectief vanuit het schepsel en zijn lijden worden in ‘Sewn for Solitude’ met zijn achttiende-eeuws klinkende vioolpartijen uitgelicht. Met ‘Operation Compass’ maakt Carach Angren een klein uitstapje naar de Tweede Wereldoorlog, toen Engelse en Italiaanse legers elkaar bestreden in Noord-Afrika en Engelsen de achtergelaten bronnen onbruikbaar maakten met Dippel olie. Dippel’s demonische geest verschijnt en brengt gevallen soldaten terug tot leven. In ‘Monster’ dat doorspekt is van Rammstein invloeden zoomt Carach Angren in op seriemoordenaars, in de ogen van de meeste mensen monsters die moeilijk te doorgronden zijn. ‘Der Vampir von Nürnberg’ gaat over de doofstomme Duitse seriemoordenaar en necrofiel Kuno Hofmann, die begin jaren zeventig meer dan 35 lijken uit hun graf opgroef en vervolgens schond. Geïnspireerd door Dippel dronk hij het bloed van deze lijken in hoop er beter uit te gaan zien, sterker te worden en normaal te worden. Toen dat niet werkte ging hij over tot moord om vers bloed te drinken. Met ‘Skull With A Forked Tongue’ keren we weer terug naar Johann Konrad Dippel die in zijn laatste ritueel probeert het eeuwige leven te verkrijgen. Het album eindigt met de acht minuten durende climax ‘Like A Conscious Parasite I Roam’ waarin het ritueel verschrikkelijk mis gaat en Dippel verdoemd is om voor altijd te leven terwijl zijn lichaam wegrot en zijn ziel overblijft. Zijn enige kans om verder te leven is om een ander lichaam over te nemen totdat hij op een dag een jongen tegenkomt in het woud bij Darmstadt, waarmee het verhaal weer rond is.

‘Franckensteina Strataemontanus’ werd opgenomen in de Tidal Wave Studios met vaste producer Patrick Damiani en gemixed en gemastered door Robert Carranza (Marilyn Manson). De basis van het nieuwe materiaal wordt ook op het nieuwe album gevormd door symfonische black metal, maar de industriële invloeden die op het vorige album in een nummer als ‘Pitch Black Box’ te horen waren, lijken op ‘Franckensteina Strataemontanus’ opnieuw aan kracht te winnen. Carach Angren experimenteert er in het titelnummer en zeker ook in het zevende nummer ‘Monster’ met een vette knipoog naar een band als Rammstein naar hartenlust op los, waarmee Carach Angren definitief lijkt te hebben gebroken met de symfonische black metal van weleer. De blastbeats, bombastische tegendraadse riffs en angstaanjagende keyboardpassages aangevuld met vioolstukken zijn echter nog alom aanwezig en de Limburgers schuwen zich niet om dit album nog een stukje theatraler te maken dan we al van ze gewend zijn. Dit komt niet in de laatste plaats door de horror achtige geluidsfragmenten, orkestrale arrangementen van Ardek en het veelzijdige stemgeluid van zanger Seregor die op de verschillende tracks de vele personages met hun eigen stemmen ‘vertegenwoordigd’ door dan weer te grunten, te krijsen, te vertellen of met cleane zang te zingen. Ook het bijna obligatorische ‘godverdomme’, zij het in Duits, is op de nieuwe plaat terug te vinden, zodat ook de Christen Unie wat over Carach Angren te mekkeren blijft hebben. Aan iedereen is weer gedacht op deze plaat.

De muziek van Carach Angren heeft zich in de loop der jaren sterk ontwikkeld en wanneer je naar het nieuwe album luistert heb je bijna het gevoel dat je naar horror filmmuziek zit te luisteren. Groots, bombastisch en theatraal zijn zo een paar steekwoorden die me te binnen schieten. De band trekt op het nieuwe album alle registers open om zowel conceptueel als ook muzikaal te blijven boeien en is er wederom in geslaagd een spannend en intrigerend meesterwerk op te nemen.