Het moge de oplettende lezer duidelijk zijn dat ik een zwak heb voor bandjes die hun product aan de man proberen te brengen middels in eigen beheer uitgegeven albums. Captain Naysayer is zo’n bandje en alleen al om die reden verdienen ze de aandacht.

De ongetitelde debuutuitgave van deze Zuiderburen is een EP met zes nummers. Met net geen 26 minuten zou je het zelfs een album mogen noemen. Er zijn in de rockgeschiedenis immers wel platen te noemen die overtuigd het predicaat “album” hebben meegekregen terwijl ze de 25 minuten niet eens halen. Maar dat is weer een ander verhaal.

Captain Naysayer maakt stevige rockmuziek in een stijl zoals dat een halve eeuw geleden werd gemaakt (ja, zo lang liggen de seventies alweer van ons af!). Daarmee wil ik niet beweren dat de nummers op de EP gedateerd overkomen, zeker niet. Om een idee te geven: het tweede en derde nummer van de plaat, “Changes” en “Voodoo Lovin'” hebben een wat Black Crowes achtige swing. Zanger Arthur (all the way from Brazil) mag aan het einde van de laatstgenoemde even zijn visitekaartje laten horen in de vorm van zijn krachtige stembanden. “Changes” vind ik wat saai door de ellenlange herhaling van het refrein. “Voodoo Lovin'” is juist weer een erg sterke compositie en behoort tot de lekkerste tracks van de zes. Groovy!

Wat het seventies gevoel ondersteunt is de toevoeging in het geluid van toetsen in plaats van een tweede gitaar. Zei ik toetsen? Lees daarvoor een gillende Hammond. Bespeeld door Tom. Achternamen kennen ze niet bij deze band. Een heerlijk instrument in het genre waarin Captain Naysayer opereert. De Hammondgeluiden krijgen alle ruimte in de sound van de groep.

Een rustige blues kunnen de heren ook aan, getuige het best overtuigende “Blue-eyed Mask” al valt Arthur wel ietwat door de mand tijdens de meer gevoelige stukken met name in de hogere regionen. “Living Again” sluit deze EP uptempo af in een lekker shuffle patroon en een hoop lekker onverwachte tempowisselingen.

De productie is niet fantastisch en zelfs nogal vlak te noemen. In dat opzicht komt de release van dit album misschien nog iets te vroeg. Een goed geluid had de door de bank genomen uitstekende songs net even een duwtje omhoog kunnen geven. Dit is evenwel een bandje dat je (denk ik) live moet zien met een paar biertjes in je mik en een vers getapte in je hand. En als je nog rookt hoort daar eigenlijk ook een saffie bij. “We are willing to make some miles for great music” is wat de band in de bio noteert. Dat is precies wat ze moeten gaan doen. Kilometers maken. Véél spelen.

Captain Naysayer (gecompleteerd door gitarist Daan, drummer Evert en bassist Bert)verdient je aandacht wanneer je van seventies rock houdt, de combinatie van gillende Hammonds en raggende gitaren kunt waarderen en/of gewoon nieuwsgierig bent wat de Belgische jeugd tegenwoordig allemaal uithaalt in een oefenhonk.