Leif Edling kan bij mijn weinig verkeerd doen. Wat de Candelmass mastermind en doom keizer ook uitbrengt, of dat nou met Candlemass is of met Abstrakt Algebra, Krux, Avatarium of solo, ik vréét zijn output op. Recentelijk, na zijn herstel van een zware burn-out, heeft Edling zijn pijlen weer gericht op Candlemass. De band draait lekker in de huidige bezetting en is weer regelmatiger te zien in zalen en op festivals. In augustus speelde Candlemass het ‘Nightfall’ album integraal in Eindhoven op Dynamo Metal Fest en deed dat, ondanks dat ik zanger Messiah Marcolin miste, met verve.

‘Sweet Evil Sun’ is het tweede album (na ‘The Door To Doom’ uit 2019) na de terugkeer van zanger Johan Langquist. Langquist zong het Candlemass debuut ‘Epicus Doomicus Metallicus’ (1986) in en mag zich daarom de oorspronkelijke zanger van Candlemass noemen. Toch was Messiah, mede door zijn geweldige voorkomen, de meest bekende en ook de meest charismatische. Wint Messiah het op een podium qua uitstraling dik van Langquist, op een studio album doet de laatstgenoemde het nog steeds óók bijzonder goed. De zanger, zijn kapsel en baard inmiddels weer op metal lengte gegroeid, heeft een bijzonder goed stel stembanden in zijn strot die op ‘Sweet Evil Sun’ goed tot zijn recht komen, mede dankzij de prima productie van Marcus Jidell (Avatarium).

Het nieuwe album opent sterk met ‘Wizard Of The Vortex’, een typische Edling compositie vol doomriffs die geïnspireerd lijken te zijn (niet verrassend) door Black Sabbath’s Tony Iommi. Het titelnummer, dat ook als tweede single is uitgebracht, klinkt ook fijn al vind ik de tekst van het refreintje wat lullig overkomen. Op  ‘When Death Sighs’ is Avatarium frontvrouw Jennie-Ann Smith te horen in de refreinen. Niet zo gek als je echtgenoot de plaat heeft geproduceerd. Het pakt echter goed uit, de stemmen van Johan en Jennie-Ann passen goed bij elkaar.

‘Devil Voodoo’ is gebouwd op een akoestisch intro maar beukt vervolgens lekker snel door en ‘Goddess’ is juist weer heerlijk traag en swingend. Door het gebruik van typische jaren zeventig achtergrondkoortjes krijgt dit nummer een extra dimensie waardoor het inmiddels is uitgegroeid tot één van mijn favoriete tracks van dit album. Ook de eerste single ‘Scandinavian Gods’ behoort tot mijn favorieten terwijl het juist een a-typisch nummer is van de Zweedse doom koningen, mede door de aparte drumritmes die de basis vormen voor de track. ‘A Cup Of Coffin’ is de instrumentale afsluiter van de plaat dat besluit met een applausje die aan het einde van het nummer is in gemixt.

Wat opvalt aan de productie van ‘Sweet Evil Sun’ is de gitaarsound. Jidell heeft ervoor gekozen om deze keer geen gebruik te maken van verschillende lagen slaggitaar. Snarenplukker Mats ‘Mappe’ Björkman is maar in één of twee lagen te horen wat de sound opener maakt en meer ‘live’. Ik ben er voor mezelf nog niet echt uit of ik deze aanpak een verbetering vind of niet. Doom metal moet je voelen, en een muur van laag gestemde  slaggitaren helpen daar mijns inziens bij. Luister maar eens naar een album als het eerder genoemde ‘Nightfall’, ‘Candlemass’ (2005) of ‘King Of The Grey Islands’ (2007). De sologitaar van Lars Johansson (overigens een erg ondergewaardeerde gitarist), de bas van Edling zelf en de ketels van Janne Lindh zijn allen goed te volgen in de mix.

Hoe dan ook, ‘Sweet Evil Sun’ is een uitstekend album geworden dat je Candlemass fan of doom liefhebber  blind kunt aanschaffen en geen slecht figuur slaat in de discografie van de band. Ook het artwork is weer door een ringetje te halen. Verrassend? Dat is het album niet maar sommige dingen moet je niet willen veranderen. Doooom!