Heel wat hardrockers halen al snoevend de neus op als ze nog maar het woord metalcore horen. Toch is dat genre razend populair en heel wat van de grote namen in het genre draaien al jaren mee, zo wordt het Duitse Caliban dit jaar vijfentwintig jaar. De band is in die tijdspanne enorm gegroeid en behoort al jaren tot de top in het metalcore genre. Opvallend is dat ze de laatste tijd een pak zwaarder spelen dan ervoor waar ze zich al eens een emotionele uitstap gunden.

Nog geen jaar nadat de EP ‘Zeitgeister’ verscheen, staan ze er al terug met een nieuw album, #Dystopia genaamd. Het grootste deel van het album werd al een hele tijd terug geschreven maar lag wegens corona en de opnames van de EP ergens diep verscholen in een kluis. Nadat ‘Zeitgeister’ klaar was, werd er terug volop gefocust op dit nieuwe album. Het resultaat mag er zijn want het is toch een van de sterkste Caliban albums ooit. Opvallend is de duistere toon die over het hele album heerst. Geen enkel ogenblik werd een seconde besteed aan ook maar een klein moment van vrolijkheid. Al van in het begin worden in de titeltrack ‘Dystopia’ alle frustraties van de laatste jaren vrijgelaten dat op een orkaan van de meest woeste metalcore en hardcore riffs vooruit raast.

De zanglijnen zijn voortreffelijk en heel het nummer werd nauwpassend in elkaar gepuzzeld. Christoph Wieczorek van Annisokay is ook van de partij als gast en neemt gretig deel aan de verwoestende uitlatingen. Een ander hoogtepunt is ‘Darkness I Became’ waar Andy Dörner alweer bewijst dat hij een meester is in het schrijven van sterke zanglijnen. Nog een gastbijdrage (tja, het blijft een metalcoreplaat) krijg je van Johny Davy van Job For A Cowboy. Zijn bijdrage is vooral die duistere zang aan het begin. Uiteraard is er ook een metalcore ballad voorzien waar je de nodige emopop krijgt te horen met een vleugje synthesizer en elektro. ‘Hibernate’ is echter zo mooi gebracht dat het hun zeker vergeven wordt. Je zou bijna kunnen zeggen dat die hele heisa met quarantainemaatregelen en lockdows ervoor gezorgd heeft dat heel wat bands tijd genoeg hadden om werk te schrijven dat tot de hoogtepunten van hun carrière behoord. Caliban hoort daar met hun dertiende album zonder enige twijfel ook bij.