Caedere is een Nederlandse death metal band die al even aan de weg timmert. Hoewel de groep al in 1998 werd opgericht, duurde het nog tot 2003 voor het debuut “Mass Emission” het levenslicht zag, gevolgd door “Clones if Industry” (2009) en “The lost Conveyance” uit 2014.

Omdat drummer Jarno Olinga voor de opnames van “Eighty Years War” de band verliet werd voor het inspelen van de drumpartijen een beroep gedaan op houthakker Michiel van der Plicht (God Dethroned, Pestilence). Na de opnames verliet ook zanger Michiel Lankhorst de band. Inmiddels is Ceadere weer compleet door het recruteren van Clemens Kerssies op drums (Cliteater) en zanger Ben de Graaff. Gitarist Niels Ottink en bassist Joey Veerbeek bleven op hun post. Tot zover de HR afdeling.

Het album dan. Het moge duidelijk zijn dat het thema van de plaat de tachtigjarige oorlog is, de oorlog die in de Nederlanden woedde tussen 1568 en 1648. Een machtig mooi en interessant onderwerp, al moet je, wil je de teksten volgen en wat leren over de geschiedenis, wel het CD boekje erbij houden en de songteksten meelezen.  Muzikaal gezien schat de band zichzelf qua stijl in tussen Zweedse death metal aan de ene kant en technische Amerikaanse death metal aan de andere kant. Ik kan me daarin wel vinden. Vooral op het gebied van de vocalen moet ik meer aan de Zweedse variant denken (Michiel klinkt op de opener “Iconoclasm” in de verte als het jongere broertje van Michael Akerfeldt, zoals hij in Bloodbath zong althans).

De smerige historische periode van de Spaanse Inquisitie is natuurlijk een dankbaar onderwerp voor een death metal band. “Inquisition” laat dat dan ook in alle facetten horen. Ik hoor hier in de gitaarpartijen overigens ook wel old school thrash metal invloeden terug. Geluidstechnisch valt me op dat de drums, en dan met name de bassdrumpedalen van Michiel veel aandacht hebben gekregen in de mix. Ik had persoonlijk meer nadruk op de gitaren gehoord. In “Sea Baggers” wordt er even tempo teruggenomen en horen we een traag en swingende band met vooral een hoofdrol voor de vier vet rammelende snaren van Joey Verbeek.

Afsluiter “The Seven Provinces” raast werkelijk als een wervelwind je hersenpan in kent in het tweede gedeelte een mooi melancholisch stuk dat je qua sferen meeneemt naar de tijden dat de zeven Nederlandse provinciën in opstand kwamen tegen de Spaanse bezetters. “Eighty Years War” is een uiterst geslaagd death metal album geworden dat pas na een aantal luisterbeurten echt gaat leven. Maar is dat niet zo bij alle goede conceptalbums?