Op de promofoto van Butterfly zie je de bandleden staan in rockshirties van Black Sabbath’s Vol. 4 en Saxon’s Wheels of Steel. Dan kun je als band al weinig slechts meer doen bij mij. De sound van Butterfly gaat echter nog iets verder terug in de tijd. Bij het starten van het album ‘Doorways Of Time’ hoor je een dikke vette buizenversterker brommen. Het geeft meteen het juiste sfeertje weer; via de ‘Doorways Of Time’ gaan we werkelijk terug in de tijd en wel naar de laatste jaren van de sixties en de beginjaren van de seventies.

De oudere jongeren onder jullie (zoals ikzelf hoor) kunnen waarschijnlijk wel uit de voeten met de lekkere oude nostalgische klanken van Butterfly. Het Duitse Kadavar zit een beetje in hetzelfde vaarwater, om maar een vergelijking te maken. We horen op blues geschoeide hardrock en hypnotiserende ritmes van bas en drums. Veel aandacht is uitgegaan naar het zangwerk dat in meerdere tracks meerstemmig is. Luister maar eens naar de sferische titeltrack of ‘Climbing A Mountain’. Een band als Cream is meer een inspiratie geweest dan groepen als Black Sabbath en Led Zeppelin, al hoor ik de eerste ook zeker terug (zeker als het om de beginjaren van Sabbath gaat). Er zijn natuurlijk veel bands die terug grijpen naar vervlogen decennia en daar erg succesvol mee zijn geworden. Ik noem Rival Sons en Greta Van Fleet als voorbeelden. Niet altijd komen die groepen over alsof ze vanuit het hart muziek maken. Wellicht is hun succes daar mede debet aan, wie zal het zeggen? Hoe dan ook, Butterfly komt op mij echt over als een stel gasten die deze muziek puur maken uit de liefde ervoor.

Van een track als ‘The Sin’ druipt de melancholie af en bovendien swingt het als een trein. ‘Heavy Metal Highway’ klinkt inderdaad wat meer metal, maar blijft met beide benen in de vette modder van de sixties staan. De productie is smerig, donker (of donkerbruin), rokerig, stinkt naar Whiskey en lijkt bovendien live in de studio te zijn opgenomen. Hier en daar zijn wat foutjes blijven staan en dat maakt deze plaat prachtig organisch en een trip om naar te luisteren. Met het korte ‘The Scorpion’ sluit de plaat akoestisch en instrumentaal af, een beetje als een nachtkaars wat ik persoonlijk een beetje jammer vind. Het is echter het enige wat ik heb aan te merken op dit bijzonder sterke debuutalbum van Butterfly uit Australië. Hou deze mannen in de gaten.