In de schemerzone waar doom rock en rustige popsongs elkaar ontmoeten, daar vinden we Brume. Begeleid door weemoedige celloklanken van Jackie Perez Gratz, zingt de hoogblonde Susan McMullan haar donkere melodieën. Brume werd in 2014 opgericht, mede door gitarist (en achtergrondzang) Jamie McCathie in het nochtans zonnige San Francisco. De albums ‘Rooster’ (2017) en ‘Rabbits’ (2019) brachten hen enkele keren op het vermaarde Desertfest, al valt de derde worp ‘Marten’ zeker niet onder de noemer stoner rock.

Het is één en al melancholie wat de klok slaat in de acht retrospectieve songs die telkens aanzwellen, maar de uitbarstingen blijven gesofistikeerd en neigen naar indie rock met vervormde gitaren en post rock. Het heeft wel enkele raakpunten met een band als The Walkabouts of een artiest als Emma Ruth Rundle (die trouwens geproduceerd wordt door dezelfde man Sonny DiPerri). De zachte vrouwenzang wordt in verstilde momenten voorzien van heldere gitaarklanken, soms doet het klassiek aan vanwege de cello en het ritme is traag en sereen. Ben je in de stemming om een portie mijmerende schoonheid te ondergaan, dan zal ‘Marten’ van Brume een geschikte soundtrack zijn voor introspectie.