Bruce Dickinson – The Mandrake Project
BMG Records
Release datum: 1 maart 2024
“Wat Bruce op dit nieuwe soloalbum laat horen is iets waar ik diep, heel diep voor buig ”
Erik Boter I 26 februari 2024
Bruce Dickinson doet met de release van ‘The Mandrake Project’ een serieuze gooi naar de eretitel “Album van het jaar 2024”. Zo, dat is eruit. Het hoe en waarom van het concept van dit zevende soloalbum van de zanger/componist/schermer/piloot is allemaal prima te volgen via het meegeleverde stripboek, daar ga ik verder in deze review niet op in. Ik zal me zoveel mogelijk op de muziek concentreren.
Het is alweer tien jaar geleden dat er bij Dickinson kanker werd geconstateerd. De behandeling ervan had invloed op de manier waarop hij spreekt en zingt. Immers, Bruce had een tumor op zijn tong. Bij Iron Maiden viel me een andere manier van zingen niet zo heel erg op. Alleen bij live shows was Dickinson wat minder goed te volgen wanneer hij aan het vertellen sloeg tussen de nummers door. Op ‘The Mandrake Project’ is toch beter te horen dat Dickinson iets anders is gaan klinken. Ergens logisch, omdat op zijn solowerk zijn stem wat meer op de voorgrond staat. Terecht overigens, want wat Bruce op dit nieuwe soloalbum laat horen is iets waar ik diep, heel diep voor buig. De man is bijna 66 maar zijn “air raid siren” klinkt minstens zo indrukwekkend als in 1982. Indrukwekkender misschien nog wel, als je je bedenkt wat de man de laatste veertig jaar allemaal voor zijn kiezen kreeg.
In de soloband komen we bekenden tegen; Roy Ramirez (Roy Z) op gitaar en bas, Mishteria op toetsen en Dave Moreno op drums. Hetzelfde team dat op ‘Tyranny Of Souls’ (2005) te horen was. De vreemde eend in de bijt tussen de tracks zelf is ‘Eternity Has Failed’, dat je al als opener van het Iron Maiden album ‘Book Of Souls’ kent (onder een iets andere titel: ‘If Eternity Should Fail’). Hoewel de Maiden versie uiteraard door de handjes van Steve Harris is gegaan, zijn de verschillen tussen de twee versies niet zo heel erg groot. Ik begrijp dan ook niet echt waarom het nummer ook op ‘The Mandrake Project’ terecht is gekomen. Omdat het onderdeel van het grotere geheel is wellicht, of omdat deze versie er eerder was dan die van Maiden, wie zal het zeggen?..
Opener ‘Afterglow Of The Ragnarok’ en ‘Rain On The Graves’ zijn al langer beschikbaar als lead-off tracks, waarvan de laatste me bij de release compleet omver blies. Wat een power, wat een gevoel, wat een, ehhh….., Bruce! Die enorme kracht die de muziek uitstraalt hoor je eigenlijk op alle tracks terug. De arrangementen zijn daarbij slim gekozen, want hoewel de plaat echt ruig en zwaar is zijn het bijvoorbeeld de fluiten (!) op het eerder genoemde ‘Eternity Has Failed’ of de lekkere toetsendekens die het hele album kenmerken nergens storend maar juist heel erg prettig. De productie van Roy Z. zelf is dik in orde en kent veel muzikale lagen.
Melancholie is met name iets dat dit album kenmerkt. Luister maar eens naar het rustige(re) ‘Face In The Mirror’ of de geweldige langere epische tracks (en albumafsluiters) ‘Shadow Of The Gods’ en (vooral) ‘Sonata (Immortal Beloved)’. Wat een emotie weet Dickinson over te brengen, de uithalen komen uit zijn tenen en wat zijn die nummers mooi opgebouwd. Zo weet de Dickinson band 19 jaar (!) na dato toch weer een album af te leveren dat A. erg relevant is en B. zodanig afwijkt van wat je gewend bent bij Iron Maiden te horen, dat je wel tot aanschaf over móet gaan. Dickinson’s ziel en zaligheid zitten in dit album verwerkt en het is verrekte knap dat dit ook overkomt op de luisteraar. Jaarlijstjeswerk!
