Midden in de huidige mammoettournee van Iron Maiden brengt zanger Bruce Dickinson een re-release uit van zijn tweede soloplaat ‘Balls to Picasso’. Het origineel van dit album verscheen alweer in 1994. Ik moet zeggen dat de plaat na eenendertig jaar (uitgeschreven lijkt het nóg langer geleden) niet veel aan kwaliteit heeft ingeboet. De composities klinken nergens gedateerd.

Dat kan echter niet van het geluid van de plaat gezegd worden, en dat is meteen de reden waarom deze release de titel ‘More Balls to Picasso’ heeft gekregen. Het geluid is op een aantal manieren opgepompt, en dat valt meteen al op bij openers ‘Cyclops’ en ‘Hell No’. De nummers klinken voller, krachtiger en dynamischer. Gitaarpartijen zijn zwaarder aangezet, er zijn koortjes toegevoegd. We horen zelfs blazers in ‘Shoot All the Clowns’ en strijkers in ‘Tears of the Dragon’.

Een ware sonische hergeboorte dus, deze ‘re-imagined’ versie van Dickinsons tweede boreling. Ik vind de aanpak bijzonder goed gelukt. Nergens vind ik de vernieuwingen in het geluid storend. Het aandikken is op een subtiele manier gedaan, waarbij de oorspronkelijke opnames eer is aangedaan.