Het dertiende studioalbum van Brant Bjork heet simpelweg ‘Brant Bjork’ en zelden was een titel meer op zijn plaats. Het is een en al Brant Bjork op ‘Brant Bjork’: alle instrumenten worden gespeeld door Brant Bjork, die ook alles zingt en de muziek is, tja, Brant Bjork. Als artiest moet je wel op een eenzame hoogte staan als de muziek die je maakt een stijl op zich wordt en je naam synoniem wordt aan die muziek. Sinds zijn solodebuut ‘Jalamanta’ uit 1999 –ook zo’n solowerkstuk in de ware zin van het woord – is Brant Bjork met zijn schommelstoel desert rock een begrip. Omschrijvingen als godfather of ambassadeur van de Zuid-Californische desert (stoner) rock worden veel gebruikt en zijn niet overdreven als je bedenkt dat Bjork er zo’n beetje vanaf het begin bij was. Zijn verleden in bands als Kyuss, Fu Manchu, Mondo Gernerator en Ché zou op zich al reden genoeg zijn om de man een legende te noemen, maar het is als solo-artiest, al dan niet samen met Bros of The Low Desert Punk Band, dat Brant Bjork een bijzondere plaats in de rockgeschiedenis voor zichzelf heeft gereserveerd.

Het nieuwe album is op en top Brant Bjork en in zekere zin een sublimatie van dik dertig jaar desert rock ervaring. Als je alle instrumenten zelf inspeelt kun je moeilijk van een hechte band spreken, maar dat is wel precies wat je hier hoort. De droge klappen van de drums, altijd eenvoudig en ondersteunend en nooit overdreven op de voorgrond tredend, vormen de basis voor de songs. De stuwende baslijnen bouwen voort op dit fundament en zijn – gelukkig – vaak duidelijk aanwezig in de mix van Yosef Sanborn. De gitaarlicks zijn uitgebeend tot een absoluut minimum en uiteraard is Bjorks unieke lome stemgeluid in elke song te horen. Per nummer lijkt een ander uitgangspunt te zijn gekozen, van het typische stonergeluid van weleer en ouderwetse classic rock tot Santana-achtige funk inclusief de kenmerkende percussie. Maar altijd is het resultaat op en top Brant Bjork. En dat is natuurlijk precies wat we van de man verwachten en zo waarderen.

Die typische samensmelting van stoner, soul en R&B, tot stand gekomen in de kokende hitte van de Californische woestijn is op ‘Brant Bjork’ zeldzaam goed geslaagd. ‘Brant Bjork’ is ook een goed bewijs dat niet iedere artiest na een carrière die meerdere decennia omspant op een bepaald moment de automatische piloot aanzet en gemakzuchtig zijn ding doet met als enig doel de cheque te incasseren. Brant Bjork heeft er nog steeds zin in en lijkt bovendien met ieder nieuw album niet alleen ervarener maar vooral ook beter te worden. Laat hij vooral nog lang doorgaan.