Brainstorm Festival
“Koud dood en weg, afsluiter van de set van Orden Ogan en het hele festival was uiteraard ‘The Things We Believe In’.”
Tussen de rokende puinhopen van het festivalseizoen 2021 is er zo hier en daar iets te vinden wat de slachtpartij die corona heet heeft overleefd. Brainstorm festival in Apeldoorn hoort bij deze kleine club, en wist ondanks de vele internationale beperkingen een hele mooie affiche te presenteren. De vrijdag werd afgesloten door Saviour Machine zanger Eric Clayton en kerstmetallers Majestica, en de zaterdag waren de hoofdspots bestemd voor power metal machine Orden Ogan en het christelijk neoklassieke Narnia. Het is inmiddels al (veel te) lang geleden dat Lords of Metal aanwezig was op dit feestje, en aan mij de eer om dat patroon eens te doorbreken.
15 november 2021 I Tekst: Jori van de Worp
Het contrast tussen aanloop en inloop kon niet groter zijn. De weken voor het festival zag de organisatie zich namelijk genoodzaakt om op de (a)sociale media netjes om te gaan met complete scheldkanonnades van mensen die geen verschil willen zien tussen een festival en een evil deepstate. Iets wat de organisatie heel professioneel gedaan heeft, maar toch een zuurtje gaf aan de voorpret. Zodra we langs de QR-check waren voelde het echter alsof we de hele wereld inclusief corona en bijbehorende zwartmakerij over en weer achter ons lieten en ons konden storten op een weekeindje metalfeest volgens het oude normaal. Het was als vanzelf even geleden dat ik in de Gigant was geweest. Een klein zaaltje, maar wel eentje met uitstekende faciliteiten, professionele crew, en de perfecte geluidskwaliteiten voor een stevig potje metal. Als ze er iets anders als Heineken zouden tappen kon het zo op mijn top-zoveel lijstje aan concertzalen. Gelukkig was er ook Lagunitas IPA in de zaal en was er elders in het gebouw ook speciaalbier te krijgen, er was zelfs een complete bierproeverij. Het weekeind van deze decadente pils-purist viel dus niet in de frisdrank.
VRIJDAG, 5 NOVEMBER 2021
De eerste Lagunitas smaakte extra lekker door het optreden van Tilburgers Scarlet Stories. De drie dames en drie heren hebben in de coronatijd overduidelijk niet stilgezeten, want de sprong in niveau sinds het laatste optreden wat ik van de Brabanders heb gezien is opmerkelijk. De lange nummers kennen een goede opbouw en zijn groots en meeslepend, en hoewel de basis duidelijk ligt bij het symfonische en progressieve hebben ze door hun stijl van gitaarspel ook invloeden uit de black. Hoewel de band er nog altijd wat onzeker bij staat was dit een prettige energieke opener van een band die misschien zelf nog wel moet ontdekken hoeveel kwaliteit ze eigenlijk in huis heeft.
Over groots en meeslepend gesproken, het is tijd voor Morgarten. Dit is de eerste van de bands van dit weekeind die twee sets spelen, een reguliere en later een akoestische in de theaterzaal. De elektrische set zagen we Morgarten als veelbelovende pagan/black metal band die ik nog het best zou willen omschrijven als Finsterforst meets Heidevolk. De muziek is zwaar en meeslepend, en mag zich de oorzaak noemen van mijn eerste nekkrampen. Veel van de nummers werden geïntroduceerd met spoken word, op zeer epische toon in zwaar gebrekkig Engels en dat kwam onbedoeld wat komisch over. Desondanks een lekkere show en een prettige zwaardere afwisseling op dit festival waar over het algemeen de lichtere vormen van metal de boventoon voeren.
Zelf keek ik die dag het meest uit naar de power metal van de Zweden van Majestica, ook wel bekend als de doorstart van ReinXeed met in de hoofdrol Sabaton gitarist Tommy Johansson. De set vandaag was een lekker afwisselende bedoeling van de nieuwste singles, enkele ReinXeed klassiekers, materiaal van het Majestica debuut ‘Above The Sky’ en natuurlijk de kerstboomhits van het fenomenale album ‘A Christmas Carol’, iets wat niet alleen die paar toeschouwers met kerstmuts erg leuk vonden. De sfeer in de zaal was opperbest en er werd gezongen, gedanst en gesprongen, hetgeen je mag verwachten met deze blije muziek. Het zijn vooral die kerstnummers die goed aanslaan, mede ook omdat de uitvoering met drie zangers uitstekend werd vertolkt. Ik ben bij deze helemaal opgewarmd voor de ‘A Christmas Carol’ tour waar ze het album integraal gaan spelen! Na de show heb ik de heren van Majestica nog uitgebreid mogen interviewen, houd Arrow Lords of Metal in de gaten voor dit interview!
Na al die gitaren was het tijd om richting theaterzaal te gaan om te kijken wat Morgarten van hun akoestische set zou maken. De set kwam redelijk geïmproviseerd over, maar dit gaf juist een charme aan het geheel. Folk metal getransformeerd naar eenvoudige instrumentatie, je zou je zo rond een knisperend kampvuurtje wanen. Juist in deze terughoudende setting kwam goed naar voren dat Pierric een mooie warme stem heeft, en zijn performance tilde deze akoestische set in mijn opinie zelfs uit tot boven hun eerdere versterkte set.
Als afsluiter van de dag was er Eric Clayton & The Nine die materiaal van Eric’s band Saviour Machine zou opvoeren. Dit bleek toch wat te deftig ingezet door de promotie, want een flink deel van de setlist was juist afkomstig van zijn soloplaat ‘A Thousand Scars’. Maar dat mocht de show niet redden deze dag, en dat lag eigenlijk vooral bij de man zelf. Een zanger die de driekwart van de tijd met zijn gezicht van het publiek af staat en letterlijk voor ieder nummer een tekstpapiertje nodig heeft? Komop! Gelukkig stond het muzikaal wel allemaal als een huis. De bijeengesprokkelde (Nederlandse) sessiemuzikanten wisten van wanten en Clayton bewees met zijn melancholische vocalen een betere zanger te zijn dan hij frontman is. En ook al moest hij het hele nummer woord voor woord oplezen, met ballad ‘Chasing Monsters’ kreeg hij de hele zaal mee en wist hij vele trouwe fans diep te ontroeren. ‘A Thousand Scars’ was de waardige afsluiter van dag 1, waarna een dankbaar publiek op hoog tempo het gebouw moest verlaten vanwege jeweetwel.
ZATERDAG, 6 NOVEMBER
De zaterdag was de openingspositie voor het Nederlandse TerraDown, en ik baal er erg van dat ik ze nog net heb moeten missen. Heren, het zal me geen volgende keer overkomen! Zeker niet omdat ik achteraf hoorde dat jullie er een goed feestje van hebben gebouwd.
Eerste band die ik aan het werk zie die dag is het Italiaanse Temperance, wat zich van wel drie vocalisten bedient. De setlist van vandaag was goed gevuld en de band heeft in beperkte speeltijd een diverse selectie uit hun al aardig grote repertoire laten horen. Helaas bleek het geluid wat lastig te regelen met drie vocalisten. Het was alsof zangers en zangeressen zichzelf nauwelijks konden horen, wat resulteerde in een wat schreeuwerig gezang, iets wat de mooie melodische muziek geen goed doet. Desondanks heb ik genoten van het optreden en de met onder andere ‘Nanook’ en ‘Gaia’ soms best gewaagde setlist, en ook met deze band komt binnenkort een interview online.
De meest opvallende band dit festival wat zonder twijfel Hamferð van de Faroër eilanden. Ik kende de band zelf niet, maar wat zoekwerk leerde dat hier gaat om de winnaars van de Wacken metal battle 2012. De reden voor die winst werd me snel duidelijk, want al gauw na de aftrap liet ik me meeslepen op de trage en grootse mythologische geluidsmuur van dit strak in het pak geklede zestal. Het hele publiek was onder de invloed van dezelfde euforie en stond als één man te headbangen. De basis van de muziek was melodic death metal, maar dit met een behoorlijke doom twist en niet te vergeten een flinke dosis schijt aan hokjesdenkerij. Een band die ik thuis eens verder ga ontdekken!
Het Duitse Leaves’ Eyes was de eerste band die duidelijk bij een groot deel van het publiek goed bekend was. De zaal was afgeladen en het onthaal van het publiek was groots. Opvallende afwezige was gitarist Thorsten, maar ook als vijftal maakt Leaves’ Eyes er een indrukwekkende show van. Uiteraard kwamen er enkele vikings mee het podium op en werd er hier en daar nog wat zwaardgekletter vertoond. Leuke aankleding natuurlijk, maar uiteindelijk was het de muziek en de performance van de muzikanten die Leaves’ Eyes tot een van de hoogtepunten van het festival maakten. De dynamiek tussen beide zangers, de reuzachtige brulboei Alexander en de loepzuivere sopraan Elina, geeft veel energie en de vonken spatten van het optreden af. Indrukwekkende nummers zijn vooral ‘Black Butterfly’ en uiteraard ‘Flames In The Sky’. Beter dan dit kon de avond niet beginnen!
Daarna richting theaterzaal om Temperance nog eens aan het werk te zien, maar dan in akoestische setting. De setlist bestond uit twee nummers die uitsluitend in deze akoestische vorm bestaan, verder unplugged versies van vooral veel nummers die in de middag ook al gespeeld waren. Net als bij Morgarten vond ik deze show eigenlijk nog beter dan de versterkte set, en dat kwam grotendeels door de veel beter uitgebalanceerde zang die het schreeuwerige karakter nu kwijt was. En ja eerlijk is eerlijk, ook van meerwaarde was dat nu alles daadwerkelijk live was.
Het Christelijke onderdeel van vandaag was weggelegd voor neoklassieke formatie Narnia, die op dit festival ook hun 25 jarig bestaan vieren. Dat was natuurlijk reden voor een extra groot feestje, en dat feestje brandde middels nieuwste single ‘A Crack In The Sky’ direct los. Een bloemlezing van Narnia klassiekers volgde, en zanger Christian laat in de categorie Christelijke frontmannen een stevig poepie in het gezicht van Eric Clayton vliegen. Flauw misschien, zeker als je weet dat het hoogtepunt van deze show voor veel fans was dat Clayton het podium opkwam om samen met Narnia een spetterende cover te brengen van Saviour Machine klassieker ‘Behold a Pale Horse’. Do you like metal wordt er gevraagd, luid applaus natuurlijk. Do you like Jesus kon op iets minder response rekenen. Ironisch genoeg kon het ode aan Jezus ‘Long Live The King’ wel op veel bijval rekenen. Afsluiter was uiteraard ‘I Still Believe’, waarmee een gedenkwaardig verjaardagsfeestje werd besloten.
Maar er kan maar één headliner zijn, en dat was vandaag de Duitse power metal formatie Orden Ogan. Stiekem was ik wel een beetje nerveus, want het laatste optreden wat ik van ze heb gezien, op Alcatraz afgelopen zomer, was zonder gein een van de slechtste optredens die ik ooit heb moeten verduren. Vanavond nam de band echter revanche, want al vanaf de opener ‘F.E.V.E.R.’ stond het optreden als een huis. Invaldrummer Felix Born moest vaste drummer Dirk vervangen, want die was om medische redenen verhinderd. Wat de beste man heeft is me niet duidelijk, hoewel na het festival een foto verscheen van hem in een ziekenhuis met een zuurstofslangetje in zijn neus. Dirk was blijkbaar een goede keuze, hij wist alle nummers perfect mee te spelen met vijf dagen oefenen. Deze avond werden we rijkelijk getrakteerd op een bloemlezing aan zowel ouder als nieuw Orden Ogan materiaal, met een bijna on-Duitse dosis humor aan elkaar gekletst door de charismatische frontman Seeb. De tracks van nieuwe albums ‘Gunmen’ en ‘Final Days’ wisten de meeste response te genereren, maar persoonlijk was ik vooral blij verrast door oudjes ‘Lord Of The Flies’ en ‘New Shores Of Sadness’. De dampende mensenmassa beantwoorde zowel oud als nieuw materiaal met veel gespring, gebrul en ook de nodige moshpits. Koud dood en weg, afsluiter van de set van Orden Ogan en het hele festival was uiteraard ‘The Things We Believe In’. Brainstorm festival zit er weer op en ik kijk er erg naar uit om volgend jaar weer van de partij te zijn. Dan hopelijk niet als enige festival van het jaar, maar ongetwijfeld een van de gezelligste en meest knusse!
Social media