BOW is een project van de Tilburgse gitarist/toetsenist/zanger Martijn Balsters. Om in de Corona periode iets omhanden te hebben besloot Balsters een album te maken dat in muzikaal opzicht een soort ode moest worden aan zijn oude thrash metal helden en anderzijds, op tekstueel vlak, een gemene deler moest hebben in de vorm van het leven in de grote stad met alle ups en downs die daarbij horen.

Een interessant uitgangspunt dat meteen uitnodigt tot het ontdekken van de muzikale inspiratiebronnen op dit ‘City Race’ album dat Martijn niet helemaal alleen maakte; op drums is Tim Verheijden (Lucifericon) te horen, de zware vocalen zijn van Robin Kok (The Monolith Deathcult) en verder zijn er gastbijdragen van bassist Rich Gray en toetsenist Sander Heerings.

De titeltrack opent het album in beginsel nog redelijk rustig met een stemmig intro maar beukt na twee minuten toch echt door in de beste thrash traditie: hakkende riffs (hoor ik daar ‘Fight Fire With Fire’ in terug?)  die je nekspieren direct in beweging zetten in lekker vlot tempo. Het thema van het intro keert aan het einde van het nummer terug waardoor het meteen netjes een kop en een staart heeft. In ‘Insomniac’ wordt de lijn van de opener doorgetrokken. De zang klinkt me wat prettiger in de oren, mede door het gebruik van een gedubbelde stem.

‘City Race’ is niet 100% gebaseerd op thrash metal. Ook heavy metal staat vast in de platenkast van Martijn. Op ‘The Godly Trap’ is dat terug te horen, maar ook op een track als ‘Black Dog Liberation’ dat wat rustiger van aard is maar wel een stemmig sfeertje kent en gebaseerd is op een lekker swingende drumbeat waarover weer lekkere Black Sabbath achtige gitaarriffs zijn heen gelegd. In ‘Gap’ hoor ik, vooral in de refreinen, Death Angel terug wat overigens niet storend is. In ‘Trader’ gaat het weer van dik hout zaagt men planken en is een extra dimensie aan de zang toegevoegd middels de growls van Robin Kok. Prima gedaan, het maakt het nummer prettig afwisselend. In ‘Messiah’ klinkt Martijn wat als de bastaardzoon van James Hetfield en Burton C. Bell. Hier en daar bespeur ik wel een Nederlands accent, maar irriteren doet dat niet.

Het album sluit af met het wat vreemde werkje ‘Towards The Sun’ dat begint met een hoop industriële klanken maar wat overgaat in een heus akoestisch liedje. Het album gaat daarmee wat stilletjes als een kaars uit, maar daar zal ongetwijfeld een bedoeling achter zitten. Hoe dan ook, Martijn Balsters levert met ‘City Race’ een leuk en veelzijdig album af waarbij zijn inspanningen om het album te releasen zijn te prijzen, want alles is in eigen beheer gedaan. Hulde daarvoor. Wie nog meer van Martijn’s veelzijdigheid wil genieten verwijs ik graag naar zijn Soundcloudpagina, waar de gitarist laat horen ook ander werk aan te kunnen dat zich uitstrekt van Steve Vai tot aan vette blues.