Óf Boss Keloid is gegroeid sinds ze hun vorige album uitbrachten, ruim drie jaar geleden, óf mijn muzikale interesses hebben zich meer uitgebreid. Waar ik ‘Melted On The Inch‘ nog een aantal stukken vond hebben die in mijn oren ietwat overbodig waren kan ik de Britse band daar op hun nieuwste album niet schuldig aan bevinden. Ik denk dan ook dat zowel de band als ikzelf verder zijn gegaan met ontwikkelen.

Er zijn een aantal dingen die ‘Family The Smiling Thrush’ gemeen heeft met zijn voorganger. Uiteraard is één daarvan het aangename stemgeluid van Alex Hurst. Ik wil dit toch wederom benoemen omdat je van tijd tot tijd precies de juiste stem bij de juiste muziek hebt, en dat is bij Boss Keloid zeker het geval. Een ander iets zijn de experimentele en verrasende wendingen die de muziek maakt. Dat heeft zich op dit album zo ver doorgetrokken dat het nu binnen het progressieve genre valt.

De basis is nog steeds een heel stevige dosis sludge metal en dat heeft zich nu op zo’n manier versmolten met wat de band nog meer doet, dat er één geheel is ontstaan. Mooie, rustige stukken wisselen gedeeltes met onnoemelijk krachtige riffages af op een manier dat beide elkaar versterken, de sologitaar loopt dan weer mee met de zangpartijen en tokkelt vervolgens onheilspellend de andere kant op. Ook horen we het orgel, dat niet overdreven aanwezig is, maar wel telkens de juiste atmosfeer neerzet.

De muziek op ‘Family The Smiling Thrush’ klinkt groots, episch en onheilspellend, maar ook compact en samenhangend. Er gebeurt telkens meer dan wat je denkt te horen en dit zorgt er voor dat het een album is dat interessant blijft. Boss Keloid is erin geslaagd zichzelf te overtreffen en alhoewel het voorgaande album ook al goed was, lijkt dat in het licht van deze plaat op de afgeworpen huid van een kleurrijke slang die weer groter is geworden.