2023 wordt een supersterk jaar voor de Nederlandse Death Metal. Zeker nu ook Bodyfarm nieuw werk uitbrengt. ‘Ultimate Abomination’ is alweer hun vijfde album en eentje dat hun moeiteloos naar de top katapulteert. Het zag er vier jaar geleden wat minder mooi uit nadat zanger/gitarist Thomas Wouters overleed op veel te jonge leeftijd. Het vorige album ‘Dreadlord’ was dan ook een mooi eerbetoon aan hem. Gelukkig werd dat niet het einde voor Bodyfarm. De band werd gehergroepeerd waarbij oprichter en gitarist Bram Hilhorst het merendeel van de muziek schreef. Bassist Alex Seegers ruilde zijn bas in voor een gitaar en werd vervangen door niemand minder dan Ralph de Boer die tevens de zangpartijen deed. Wie Ralph niet kent, de man staat sinds 2008 ook achter de microfoon bij Dead Head. David Schermann (Weltschmerz en Wrang) vervolledigde het viertal als drummer.

Er werd geen tijd verspild aan een intro. Met ‘Torment’ wordt er direct stevig tegenaan gegaan en hoor je direct dat de band het authentieke death metalgeluid uit de jaren tachtig volgt maar met een hedendaagse knipoog. Die zagende Zweedse riffs zijn lichtjes aanwezig en Ralph gaat tekeer als een razende maar brengt toch verstaanbare zangpartijen. Opvallend zijn de riffs en melodieën waarbij de band duidelijk op zijn best is. Het feestje gaat verder in opvolger ‘Symbolical Warfare’ waar ook de bas zichtbaar hoorbaar is en in combinatie met drummer David voor strakke en stevige ritmesectie zorgen.

 ‘The Wicked Red’ gaat in het middenstuk eventjes over tot een korte sampler van verschillende stemmetjes en laat horen dat het jaren tachtig geluid aansluit bij een hedendaags geluid. Het langere ‘The Swamp’ wordt een midtempo aangehouden maar hoe trager het gespeeld wordt, hoe smeuïger en dreigender het klinkt. Het album vormt op zichzelf één groot hoogtepunt maar mijn persoonlijke climax is ‘Soul Damnation’ dat begint met een snelle riff maar alweer zo een ongewoon sterk en onweerstaanbaar ritme laat horen.

Ondertussen is de band net terug van de Caraïben van de 70.000 tons of metal en wie zich afvraagt waarom een band uit het kleine Nederland daar ooit op het podium gespeeld heeft, zal direct het antwoord krijgen bij het beluisteren van dit album. Een klassieker in spé.