Op 4 januari van dit jaar, ik geloof dat ik het voor het eerst zag op de tijdlijn van Benediction zanger Dave Ingram, stond het bericht wat ingewijden al een tijdje aan zagen komen en toch iedereen schokte. Op 41 jarige leeftijd is Alexi Laiho overleden. Een bericht dat er danig inhakte. Laiho was en is zonder enige terughoudendheid één van de, zo niet DE grootste gitarist van zijn generatie. Zijn precisie en spelplezier, gecombineerd met een ongelooflijk spelniveau, maakte van hem een gitarist die de aandacht van de allergrootste vakbroeders altijd trok. In 2019 zag hij gelaten toe hoe zijn voltallige band (minus nieuwkomer Daniel Freyberg, uiteraard) de rechten op de naam Children of Bodom verworven hadden en hem op die manier genadeloos buiten spel hadden gezet. Recente loftuitingen van oud bandleden zijn kant op kwamen dan op mij persoonlijk ook bést vreemd over. Overigens staat dat los van het feit of ze er goede redenen toe hadden om de breuk te forceren, want met al zijn kwaliteiten kon hij ook bet lastig zijn, zo ervoer ik ook eenmaal toen ik op het punt stond het interview wat ik met hem deed af te breken.

De hele situatie met zijn oude band noopte hem tot handelen en begin 2020 werd deze band BODOM AFTER MIDNIGHT aangekondigd, vernoemd naar het tweede nummer op het album ‘Follow The Reaper’. Eind november werd aangekondigd dat Laiho’s nieuw band de studio in was gedoken en begin december werd aangekondigd dat de eerste muziek opgenomen was. Het kwam uiteindelijk tot drie nummers, die hier op een mini-cd uitgegeven worden door Napalm Records.

In hoeverre verschilt Bodom After Midnight van Children Of Bodom? Dat is bijzonder weinig. Uiteraard heb je het kenmerkende gitaarspel en de wijze van componeren van Laiho, aangevuld met het al evenzo herkenbare zanggeluid. De drie nummers getuigen van fanatisme, wellicht zelfs geldingsdrang, maar hoezeer Laiho ook aangedaan was in het verleden, meestal door wat te lang door te feesten, zijn spel leed er nooit onder. En dat doet het nu ook weer niet. Het is een op en top getuigenis van de unieke muzikant die Laiho was. De passie, de sfeer, het plezier, de verbetenheid, de controle en zelfs de koor chants, alle ingrediënten zijn weer aanwezig om ‘Paint The Sky With Blood’ de ultieme afsluiter in je Laiho verzameling te laten worden.

’Where Dead Angels Lie’, een cover van Dissection, heeft weliswaar een eigen richting, maar valt ook in handen van Laiho meteen in de lijn van zijn andere werk. Zonder daarbij het origineel enig geweld aan te doen. Als je niet beter wist, zou dit gewoon weer een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Children Of Bodom zijn geweest. Alleen de toetsen zijn wat minder dominant dan bij Children Of Bodom, maar zeker niet verlegen aanwezig, met ook weer de eigen solomomenten. Maar je hebt maar een halve seconde nodig om te horen wie hier de grote man achter is. De zware ademhaling voor de titelsong is overigens in het huidige licht bezien wel wat akelig. Maar bovenal is het eeuwig zonde dat er geen volledig album is gekomen van Bodom After Midnight. En nooit meer komt ook.