Redneck Black Metal; een term die uitermate nieuwsgierigmakend is. De “band” probeert hiermee duidelijk te maken dat hun muziekjes een mix van Southern, blues, country en black metal is. Een behoorlijke ratjetoe is het inderdaad.

Er wordt aangevangen met ‘Demon Seed’, wat me eigenlijk nog het meest aan seventies Acid rock doet denken; heel interessante details in het arrangement en de kundige invullingen van de instrumenten, kunnen de aandacht direct aardig opeisen. Deze seventies sfeer komt trouwens ook weer sterk naar voren in het bluesy ‘I’ll Never Go Away’, waar de gitaarbijdragen voor bonuspunten zorgen. Het wel erg standaard rockende ‘No Escape From Rock’ kan me niet echt pakken, totdat de solo zijn intrede doet; dit lijken me toch echt Ace Frehley-achtige invloeden; lekker! Echte Eighties metal invloeden zijn ook heel erg aanwezig; ‘We’re Gonna Take Your Soul’ (enige ‘Princess Of The Dawn’ gelijkenis?) en ‘The Devil’s Child’ doen me behoorlijk denken aan Accept. Dit is vrij basic stampende metal met wel heel gruizige stem, die me bij vlagen daadwerkelijk aan meneer Dirkschneider doet denken. Ook garage, surf en black metal/horror ingrediënten kunnen gevonden worden in  ‘Bully’ en ‘Playground Keeper’, dus de variatie aan verschillende invloeden lijkt me meer dan voldoende. In de afsluitende ‘In The Full Moon’ en ‘Love’ worden de meeste hiervoor genoemde invloeden misschien nog het meest evenwichtig vermengd, waarbij het enerzijds fout aandoende orgeltje soms op één of andere manier toch echt een meerwaarde heeft. Wel een hele prestatie trouwens; dit plaatje is eigenlijk het product van één muzikant, J.R. Preston genaamd.  Echt mooi vinden, kan ik deze plaat maar op een paar momenten, maar toch kan het de aandacht vaak goed vasthouden en kan een stukje luisterplezier ook zeker ervaren worden.