Toen de Canadese band Blood Ceremony in 2006 voor het eerst van zich liet horen was de band in zekere zin een trendsetter. Het soort muziek die deze band onder leiding van zangeres/fluitiste/organiste Alia O’Brien maakte had geen naam en vandaag de dag buitelen de genrenamen nog altijd over elkaar heen. FFSOR (Female Fronted Stoner & Occult Rock), witch rock of gewoon occult rock – de geleerden zijn het er nog niet over eens. Wel dat Blood Ceremony samen met geestverwanten Jex Thoth en The Devil’s Blood aan de wieg stond van dat genre, of eigenlijk de opleving ervan want was niet alles ooit begonnen met Coven? Anyway, Blood Ceremony maakte naam met een aantal platen die bol stonden van fuzzende retro doom metal met als speciale attractie het dwarsfluitspel van O’Brien. Dat Jethro Tull naast the usual suspects Black Sabbath, Pentagram en Pagan Altar een inspiratiebron was, nogal wiedes, maar de door gitarist en songschrijver Sean Kennedy veel genoemde invloed van Britse folkbands, tja… dat was lange tijd minder evident. Je moest goed luisteren om dat eruit te kunnen halen. Op de eerste drie albums van Blood Ceremony overheersten de powerchords en doom riffs, maar op ‘Lord of Misrule’ uit 2016 was een eerste voorzichtige verschuiving richting melodieuzer rock en een poppier geluid te horen. Na een single in 2019 werd het lange tijd erg stil rond Blood Ceremony, na veel tegenslag en noodgedwongen improviseren is de band er in geslaagd om album vijf op te nemen en verdomd als het niet waar is – ‘The Old Ways Remain’ is dan eindelijk dat album geworden waarop Blood Ceremony de folk roots ten volle omarmt. De doomy gitaren zijn veel minder prominent aanwezig. In plaats daarvan steelgitaar, saxofoon, Fender Rhodes en meerstemmige koortjes, het is wel even wennen.

Wat gebleven is, dat is de fascinatie voor heidense tradities op het Britse platteland en het werk van schrijvers als Arthur Machen en James Frazer, al is die implicieter en minder “in your face” dan eerder. De nieuwe richting van de band is geen verrassing voor wie in ‘Lolly Willows’, een van de songs op ‘The Old Ways Remain’, de single uit 2019 herkent. Op dit nieuwe album lijkt het alsof tijdens een of andere heksensabbat de geest van bands als Pentangle en Fairport Convention in Blood Ceremony is gevaren.

Het gevolg is dat de retro rock van Blood Ceremony meer dan ooit een mystieke, oeroude seventies klank heeft gekregen. Minder rock, meer dromerigheid en – het moet gezegd worden – fondant. De link met de vroege jaren zeventig was altijd al groot, er wordt alleen nu ook uit andere bronnen geput. Alia O’Brien blijft een bijzondere frontvrouw door de manier waarop ze zang en fluitspel schijnbaar moeiteloos weet te combineren. Zeker nu de bakens zijn verzet is de vergelijking met Jethro Tull nog sneller dan voorheen gemaakt, maar gelukkig is Blood Ceremony wat minder lang van stof en (helemaal gelukkig) lijkt Alia O’Brien in de verste verte niet op Ian Anderson. En al is de muziek van die Britse folkies uit de vroege jaren zeventig een guilty pleasure van mij, ik blijf moeite houden met songs als ‘Hecate’ en ‘Powers of Darkness’ die me door hun suikerzoetheid preventief een afspraak met de tandarts laten maken. ‘Mossy Wood’ weet dan weer op de juiste manier de link naar Sandy Denny, Richard Thompson en al die halfvergeten helden van de Britse folkscene te leggen.

Het blijft natuurlijk heel dapper om in een oerconservatief milieu als doom metal (of “female fronted occult witch rock” of hoe het ook moet heten) gewoon schijt te hebben aan de ongeschreven regels en simpelweg te doen wat je op een bepaald moment wil doen. Want dat is precies zoals ‘The Old Ways Remain’ voelt. Ongetwijfeld zullen songs als ‘The Great God Pan’ en ‘Into The Coven’ nog steeds gespeeld worden, maar Blood Ceremony is bij dat beroemde duivelse kruispunt een andere richting ingeslagen en het is aan de fans om te bepalen of ze meegaan of dat ze het veilige gebaande pad aanhouden, de vele imitatoren van Blood Ceremony volgend.