Luistersessie: ‘The God Machine’
De al eerder uitgebrachte single ‘Deliver Us From Evil’ zet keihard de toon van het album met een geluid wat ergens tussen ‘Lost In The Twilight Hall’ en Demons & Wizards inhangt. Los van de overduidelijke speedmetal basis blijft dit natuurlijk Blind Guardian, en krijgen we de typische Queen-achtige gitaargeluiden.
Toen ik van Nuclear Blast een uitnodiging kreeg om een cruisetochtje te maken op de Rijn bij Keulen om samen met mijn favoriete band Blind Guardian naar hun nieuwe album te luisteren, hoefde ik daar uiteraard geen twee keer over na te denken. Het was dus op een warme dinsdag 12 juli dat ik de auto naar Venlo pakte om vanaf daar met de deze zomer erg voordelige Duitse trein verder te reizen naar de Domstad. Terwijl ik me alvast op het lunchbuffet stortte (Nederlanders en gratis…) gingen de trossen los. Toen we uiteindelijk lekker op de Rijn dobberden en werd het langverwachte ‘The God Machine’ aangezet. En dat was een bijzonder prettige kennismaking!
Jori van de Worp Ι 17 juli 2022
Terwijl de skyline van Keulen zowel links als rechts nog voorbij dreef, knalde een inmiddels al bekend deuntje de speakers uit. De al eerder uitgebrachte single ‘Deliver Us From Evil’ zet keihard de toon van het album met een geluid wat ergens tussen ‘Lost In The Twilight Hall’ en Demons & Wizards inhangt. Los van de overduidelijke speedmetal basis blijft dit natuurlijk Blind Guardian, en krijgen we de typische Queen-achtige gitaargeluiden. De “Salem witches trial” wordt hier genadeloos gepresenteerd, vooral lekker zijn de herhaalde uitroepen “Crucible of men”.
Met ‘Damnation’ lijkt het tempo wat teruggeschroefd te worden. Mijn tafelbuurvrouw uit Parijs en ik schrijven tijdens het intro vrijwel tegelijk de volgende twee woorden op: Judas Priest. Later lijkt de muziek wat meer naar het oudje ‘Tommyknockers’ te neigen. Veel reverb op de vocalen en een loeiharde gitaarsolo: dit stuk is misschien trager dan ‘Deliver Us From Evil’, maar ook deze is niet voor de poes!
‘Secrets Of The American Gods’ was ook al als single uitgebracht, al is de albumversie een tikkeltje langer. Wat we misten op de single was het ‘At The Edge Of Time’-achtige intro wat een ietwat mystiek en bijna een Efteling-achtig sfeertje geeft. Hier komt de modernere Blind Guardian sound wat meer naar voren, en door het symfonische wordt zelfs een band als Nightwish benaderd. Het is een lekker dramatisch, meeslepend en verhalend stuk. De outro is een orkestrale fade-out, die van mij best nog wat langer had mogen duren zoals bij het legendarische ‘..And Then There Was Silence’.
‘Violent Shadows’ is door de band gespeeld op het virtual reality concert “Wacken World Wide” tijdens de coronazomer 2020. Net als de eerste twee nummers is het hier het harde geluid van weleer wat de klok slaat. Voornamelijk het album ‘Lost In The Twilight Hall’ komt bij me op bij dit wat misschien wel het hardste nummer van deze band in jaren is. Los van de flinke beuk blijft Blind Guardian zijn progressieve wind blazen en wordt er in de tweede helft van het nummer volop gespeeld met timing en maatsoorten. Het is echter de allesvernietigende scream van Hansi op het einde die het nummer helemaal afmaakt.
Blind Guardian goes Led Zeppelin? Waarom ook niet! Na de bijna psychedelische intro van ‘Life Beyond The Spheres’ komt er een gitaarspel op wat me in één ruk aan de Zeppelin-klassieker ‘Kashmir’ doet denken. De rest van deze fantastische compositie raakt juist flink aan het Demons & Wizards epos ‘Timeless Spirit’, hoewel de solo dan weer echt op en top Blind Guardian is. De mysterieuze koren aan het einde maken dat deze telg eindigt in een weergaloze muzikale smeltkroes. Het is moeilijk oordelen na één keer luisteren, maar het zou zomaar eens kunnen dat ik mijn favoriet op dit album heb gevonden!
Met ‘Architects Of Doom’ betreden we het universum van Battlestar Galactica. De cleane gitaren die als intro dienen laten weer een stevige invloed van ‘Somewhere Far Beyond’ en ‘Imaginations From The Other Side’ horen. Dit nummer is interessant door zijn afwisselingen van traag refrein en snelle coupletten, waarbij die laatste niet mistaan zouden hebben op het ‘Painkiller’ album van Judas Priest. Ook de sfeer van ‘Nightfall’ wordt aangehaald in het instrumentale stuk, het nummer eindigt echter in de volle speed metal modus op een sudden stop.
Tijd voor de ballad! ‘Let It Be No More’ is niet de traditionele folky ballad die we van de barden gewend zijn. Dit is een compositie die meer naar een band als Savatage of Symphony-X neigt. Een full-metal ballad met een traag refrein waarin de titel op dramatische wijze een aantal keer wordt herhaald. Tijdens de luistersessie ving ik al op dat het moest gaan over iemand missen, tijdens de aansluitende Q&A werd het duidelijk dat het grotendeels gebaseerd is op Hansi’s recentelijk overleden moeder. In die zin raakt het aan ‘The Bard’s Song’, waarvan Hansi delen heeft geschreven na het overlijden van zijn vader. Ondanks dat de stijl niet typisch Blind Guardian is, is dit zeker een geslaagde compositie.
Tijd om de nekspieren weer een beetje op te schudden, want de derde single ‘Blood Of The Elves’ komt eraan! Voornamelijk het hardere werk van ‘Imaginations’ is hier terug te horen, maar er is ook een hintje van ‘Nightfall’ te bespeuren. Waar geen mens omheen kan, is dat we hier weer te maken hebben met onversneden speed metal, en ook hier gaan we er weer uit met een stevige eindschreeuw van Hansi.
Met Helloween-achtige gitaren (hallo Future World) worden we afsluiter ‘Destiny’ ingetrokken. Laat die aangedragen Helloween klassieker je niet op het verkeerde been zetten, ‘Destiny’ heeft een compleet andere sfeer, een stuk minder blij. Het is een mid-tempo stuk en tot mijn grote verrassing en persoonlijke vreugde hoor ik hier een vleugje ‘A Night At The Opera’ in terug. Het kan komen omdat het wat op het einde zit en de aandacht wat aan het verslappen was, maar ik kan het nummer na die ene luisterbeurt nog niet zo goed duiden. Een interessant stuk is het zeker wel, zeker met de gothic achtige koortjes op het einde. Wat het meest bleef hangen is toch wel het outro, wat voor mij net als bij ‘Secrets Of The American Gods’ best wat langer had mogen duren.
Hoewel dit album veel inspiratie lijkt te putten uit de eigen klassiekers ‘Somewhere Far Beyond’ en ‘Imaginations From The Other Side’, lijkt de band toch een nieuwe richting uitgeslagen te zijn. Alleen de onderwerpen van de teksten al, die zijn met Sci-Fi en “low fantasy” (fantasy elementen ingebouwd in de echte wereld of gebaseerd op echte gebeurtenissen) heel anders dan de meer sprookjes-achtige stijl die we van de barden gewend zijn. Ook met het artwork is duidelijk een heel andere richting ingeslagen. Desondanks is de band nog duidelijk herkenbaar en zullen de fans hun band op handen blijven dragen, terwijl met de hardere muzikale basis wellicht ook fans kunnen worden (terug)gewonnen uit de hardere metalen subgenres. Op twee september komt het album officieel uit, en kan iedereen de eigen mening vormen. Ik ben erg benieuwd of jullie er allemaal net zo van zullen smullen als ik!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Blind Guardian.