Toen de Schotse band Bleed From Within in 2020 hun vijfde album ‘Fracture’ uitbracht, spraken ze van hun beste album ooit. Een belangrijke doelstelling in het schrijven van een volgend album is dat ze de lat steeds hoger willen leggen. En eigenlijk zijn ze daar wel in gelukt. Het grote verschil tussen het vorige album en het nieuwe ‘Shrine’ is de toevoeging van een meer melodieus aspect. Dat werd vooral bereikt door de dubbele zangpartijen van Scott Kennedy die er zoals altijd stevig tegenaan gaat en de zang van gitarist Steven Jones die synchroon met hem meezingt tijdens de refreinen maar een eerdere melodieuze stem heeft. Noem het maar slaan met de ene hand en zalven met de andere hand. Het resultaat is een verbluffend melodieus maar ook agressief album geworden dat gerust  representatief kan zijn van hoe metal moet klinken in 2022. Het openingsnummer moet de luisteraar altijd kunnen bekoren om naar de rest van het album te luisteren en hier werd gekozen voor ‘I Am Damnation’. Stevige riffs die gepaard gaan met opvallende leadgitaar en een krachtige zanger die ruig en boos klinkt. Op het volgende ‘Sovereign’ wordt wat dezelfde richting uitgegaan. Het is pas op ‘Levitate’ dat de band een pak melodieuzer gaat klinken. Enerzijds hoor je een iets radiogevoeliger nummer maar behoudt het toch zijn metalgehalte.

Dat de band het aandurft om te experimenteren, wordt al snel duidelijk op ‘Flesh And Stone’ waar zelfs enkele lichte symfonische elementen werden toegevoegd. Toch bevat het refrein alweer een uitnodiging tot meezingen en elementen van metalcore. Nummer na nummer blijft boeien en worden agressie en melodie op sublieme wijze met elkaar vermengd. Het muzikale aspect maakt duidelijk dat alles op een technisch hoog niveau wordt ingespeeld. Enkel afsluiter ‘Paradise’ klinkt rustiger maar de nadruk wordt gelegd op alweer catchy refreinen.

Alweer bewijst Bleed From Within dat ze in het moderne metalgenre tot een der grotere bands behoren.