Een jaar geleden maakten we kennis met White Void en het debuutalbum ‘Anti’, een zijproject van de veelzijdige Lars Are Nedland. Hem kennen we van de langlopende bands Borknagar en Solefald. Hoewel we Nedland altijd in verband brengen met progressieve black metal, bleek White Void een muzikaal vehikel om zijn liefde voor progressieve rock uit de jaren zeventig een eigen interpretatie te geven. Het resultaat was prachtig!

Tijdens datzelfde schrijfproces voor ‘Anti’ van White Void was er nog een andere Sturm und Drang die bij onze Noorse multi-instrumentalist begon op te borrelen als een geiser. Hij moest dringend wat energie, agressie en rebelsheid kwijt en begon dat te kneden tot heftige songs waarin punk en black metal de voornaamste invloeden zijn. Lars heeft ons altijd verrast met onverwachte wendingen en een muzikaal spectrum dat onbegrensd is. Ook voor dit nieuw geschapen Black Void is dat het geval. Je kunt al raden dat alles behoorlijk wat ruiger, donkerder en smeriger is dan bij het spiegelbeeld White Void. Hier wordt van jetje gegeven alsof de Sex Pistols terug op scherp staan.

Uiteraard is Lars als protagonist te horen op zang, bas en een weinig keyboards. Drummer Tobias Øymo Solbakk is ook een blijver als drummer, maar voor de rest werkte Lars met andere muzikanten dan bij White Void. Logisch, omdat het ten slotte een heel andere stijl is. Gitarist Jostein Thomassen (ook in Borknagar) maakte zijn intrede en dit trio is de kern van Black Void. Het eerste nummer ‘Void’ is al meteen snel en overrompelend, met ruwe stem gezongen opstandigheid, maar men daalt verscheidene keren af van de barricades om dan clean en weemoedig helemaal anders uit de bus te komen met de zalvende zin ‘I see it, I see the light’. Het is bij zulke wendingen dat je de essentie van Lars’ werk kunt omarmen en dat maakt alles goed. Roepend en tierend, snel en rammend gaat ook ‘Reject Everything’ van start, maar ook hier vertraagt men al spoedig met cleane zang die later zelfs tot een vlot refrein leidt. In ‘Death To Morality’ leeft zanger Hoest van Taake zich uit in bestiale bijdragen. ‘Tenebris Of Life’ bevat dan weer meer elementen van klassieke metal in het gitaarwerk en is ondanks de kermende zang vrij catchy. Het rock-‘n-roll gevoel met punky black metal glazuur zegeviert in de volgende songs, zodat namen als Sarke, Darkthrone en zelfs een snuifje Vreid me te binnen schieten als verwante geesten. Tussen al dit primordiale geweld zou je haast vergeten dat ook nu de teksten van universiteitsniveau zijn. Het is nooit anders bij Nedland. Ging ‘Anti’ van White Void over het absurdisme van Albert Camus, dan is ‘Antithesis’ van Black Void geïnspireerd door het nihilisme van Nietzsche, een nog veel pessimistischere strekking binnen de filosofie. Als je oplet zijn er in de teksten waarheden des levens te ontdekken. Het laatste nummer ‘Dadaist Disgust’ is één van de hoogtepunten, met een gastbijdrage van Sakis Tolis van Rotting Christ. Het is meteen meer episch, en het oproerkraaien wordt ook hier weer gesublimeerd door egale cleane zangmomenten. Zo krijgt een snelle rigoureuze uitbarsting van oergevoelens toch nog een laagje vernis om de doordachtheid te accentueren. Boeiend en uitdagend!