Een prachtige, onheilspellende cover siert het nieuwe album van Black Therapy. De Italiaanse versie van Dark Tranquillity. Dat klinkt wat aanmatigend en wellicht zelfs respectloos, maar bij het luisteren van ‘Onward’ en de vorige albums kan de overdadige gelijkenis je gewoon niet ontgaan. Al zitten er ook hints in naar andere grote jongens als Paradise Lost, Novembers Doom aanverwante acts. Deze vaststelling heb ik bij eerdere reviews ook gedaan. De leden hebben zich daar niets van aangetrokken en zijn gewoon op dezelfde weg doorgegaan en daar hebben ze natuurlijk gelijk in.

De melo-death van de band kan me minder bekoren dan die van de grote voorbeelden. Wellicht komt dat door het gebrek aan bekendheid, maar laten we eerlijk zijn: dit soort muziek past niet bij bella Italia. Hoe verenig je immers palmbomen, mooie stadjes, de zon, strand goddelijk eten en dito wijn met dit soort neerslachtigheid? Black metal van Hawaii slaat toch ook nergens op? Maar goed, wanneer we de culturele en geografische onverenigbaarheden opzij zetten hebben we nog steeds te maken met een metal album dat een objectieve recensie verdient. Bij de vorige albums bekroop mij al het gevoel dat de band nog zoekend is naar een definitief eigen geluid. Ze verwerken verschillende invloeden in hun muziek (black, gothic, doom) en dat juich ik doorgaans alleen maar toe. Maar bij deze jongens komt het op mij regelmatig geforceerd over. Alsof het er nu eenmaal gewoon bij hoort en het gebruikt móet worden.

De band is namelijk het sterkst wanneer ze hun zware, neerslachtige melo-death er uit persen, gepaard met de nodige agressie, zonder onnodige fratsen. Ik merk dat ik op dat soort passages helemaal op ga in de muziek, en dat is ook de bedoeling natuurlijk. De eerste twee nummers hebben veel last van bovengenoemde zaken, maar vanaf ‘Betray My Ideals’  gaat het steeds beter en tegen het einde van het album vind je echt sterke nummers.  Al zijn de eerste minuten van ‘Behind The Glass’ weer geen traktatie. Wanneer de ‘cleane’ vocalen wegblijven is dit echter een zeer behoorlijk, beklemmend, nummer met hele fraaie gitaarlijnen. ‘Together’ kenmerkt zich door een heerlijke instrumentale onderbouwing (Dark Tranquillity) en een zeer getergd refrein, het eerste nummer wat er om vraagt om de volume knop een flinke zwieper naar rechts te geven. Al is het black-geweld op het einde weer wat geforceerd en misplaatst. Hier had iets nog veel mooiers uit kunnen komen.

Zo gaat het eigenlijk door t/m het laatste nummer: sterke nummers en hele fijne passages die allemaal wel wat elementen in zich hebben die af doen aan het luisterplezier. Het album heeft verder een prima geluid waarbij de gitaardetails goed hoorbaar zijn. De vocalen zijn niet de sterkste in het genre. Ze zijn gemeen, maar missen zwaarte en zouden wat afwisselender mogen zijn. Kortom een album dat niet essentieel is, maar waar de liefhebber wel degelijk van kan genieten. Er zit meer in, dat weet ik zeker, dus wie weet komen ze in de toekomst toch met iets nog beters. Daarbij merk ik graag op dat de laatste nummers van het album zonder meer het sterkst zijn. Waarbij het allerlaatste nummer toch weer een stuk minder is. Op YouTube kan je het gehele album beluisteren.