We zijn alweer toe aan het zevende album van Black Stone Cherry, de band uit Kentucky, USA. Al moet ik daar direct aan toevoegen dat de band daar maar liefst negentien jaar over heeft gedaan! Ik volg de band al een aantal jaar en ben dus ook redelijk vertrouwd met hun muziek. Zo maakten ze een aantal jaar geleden veel indruk door als vreemde eend in de bijt op het podium van het Summer Breeze festival in Duitsland meer dan overeind te blijven tussen alle thrash, -death, en –black metal bands die daar optraden. Hun aanstekelijke, melodieuze southern (power)rock deed het erg goed in de buitenlucht, in het zonnetje, met een biertje erbij. Gaan we die tijden nog eens beleven, nondeju? Maar dat terzijde. ‘The Human Condition’ is de opvolger van het album ‘Family Tree’ uit 2018 (ik tel die blues niemendalletjes voor het gemak niet mee) en werd opgenomen nog net voordat het corona virus de wereld in haar macht kreeg. En het lijkt of de band profetische krachten bezit want de eerste regels van het reeds vier jaar geleden geschreven openingsnummer ‘Ringin In My Head’  luidt ‘People, people attention please, I need to tell you about a new disease’…..

Ik kan eigenlijk hetzelfde schrijven over dit album als over haar voorganger(s). En dat is meteen ook het minpunt van Black Stone Cherry. Al voor je het album hebt gehoord, weet je hoe het gaat klinken. Zoals je dat vroeger wist als Motörhead of AC/DC een nieuw album uitbrachten. Je weet dat de band strooit met aanstekelijke riffs, met pakkende (zang)melodieën die zich direct in je hersenpan vastbijten, dat er soms gas wordt gegeven en dat er soms wordt getemporiseerd. En inderdaad, dat gebeurt ook allemaal weer op deze nieuwe schijf. De creatieve rek is er wel een beetje uit bij de mannen uit het zuiden van de Verenigde Staten (ben benieuwd wat ze stemmen, hehehe). Maar je kunt het ook omdraaien: waarom zou de band haar stijl aanpassen? Ze hebben veel succes met hun aanpak tot nu toe. Ze spelen in eigen land in zalen van 5000 man, ze spelen in Europa in zalen van 1500 man, ze hebben meer dan een miljoen volgers op Spotify, etc,. En al die mensen willen waarschijnlijk ook niets anders horen dan wat ze tot nu toe gewend waren. En dus horen we Chris Robertson weer geweldig zijn scheur open trekken met die rauwe doch melodieuze stem van ‘m, met die natuurlijke snik. En zetten Robertson en lead guitarist Ben Wells de nodige riff muren neer die heerlijk zwaar uit je boxen knallen. Springen er nog nummers (boven)uit? Ja. Ik ben zelf behoorlijk gecharmeerd van de eerste single van het album, het vette ‘Again’. De riff van ‘Push Down & Turn’ is moddervet, wordt de gevoelige snaar geraakt in ‘If My Heart Had Wings’ en mag ook de riff van ‘Some Stories’ gehoord worden. Minder gecharmeerd ben ik van de volledig overbodige cover van ELO”s ‘Don’t Bring Me Down’ en van het wel erg poppy klinkende ‘Keep On Keepin On’.

Al met al dus zeker een album waar de band mee voor de dag kan komen, vooral richting haar fans. En wat ook gezegd mag worden: in deze klotetijd vind ik de muziek van Black Stone Cherry wel iets positiefs en hoopvols uitstralen. En dat doet me goed.